تم داستان «صبحانه با زرافه‌ها» بخشش بود/ پژمان جمشیدی غایب حاضر
- نویسنده: مدیر
- 52 بازدید
- 04 فوریه 2024
- اخبار سایت, داستان جالب, عکس, مطالب جالب
نشست خبری فیلم سینمایی «صبحانه با زرافه‌ها» در سانس چهارم روز شنبه ۱۴ بهمن در خانه رسانه برگزار شد.
در این نشست خبری، سروش صحت (کارگردان)، سیدمصطفی احمدی (تهیه‌کننده)، خشایار موحدیان (تدوینگر)، آرمان فیاض (مدیر فیلمبردادی)، مهیار علیزاده (آهنگساز)، امیرحسین حداد (طراح صحنه) و امین صفایی (نویسنده) حضور داشتند.
در ابتدای این برنامه، سروش صحت کارگردان این فیلم سینمایی بیان کرد: من و ایمان صفایی سال‌های سال است با هم کار می‌کنیم و تمام کار‌هایی که تاکنون انجام داده‌ایم، مبتنی بر علایق و سلایق ماست، یعنی هر چیزی که دوست داریم و به آن معتقد هستیم را برای نوشتن انتخاب می‌کنیم و در این خلال، کلی دوست پیدا می‌کنیم و عوامل هر فیلم‌مان تشکیل می‌شود.
وی افزود: من خوشحال و خوشبخت هستم که این عوامل و بازیگران درجه یک در این فیلم حضور دارند.
صحت در ادامه گفت: جهان مدرن به اندازه کافی عجیب و غریب است و علیه خودش هجویه‌ای هم هست. چیزی که من و ایمان می‌نویسیم، صرفاً جهان‌بینی ماست و ممکن است هجویه باشد یا نباشد، جز این هر چه بگویم دروغ گفته‌ام.
این کارگردان درباره اقتباس از ادبیات در فیلم توضیح داد: من و ایمان دلمان می‌خواهد بتوانیم از بزرگان ادبیات جهان و ایران؛ چه کلاسیک و چه مدرن اقتباس کنیم. چندباری هم تلاش کردیم؛ اما اتفاق نیفتاده است. آرزوی ماست که بتوانیم روزی از این گنجینه ادبیات استفاده کنیم.
وی ادامه داد: ما سه داستان در ذهنمان داشتیم. یکی از آنها قصه رفاقت چند آقا و دیگری رفاقت چند خانم بود. داستان سوم هم روایت دوستی چند خانم و آقا بود. نمی‌دانم بشود که دومی و سومی را ساخت یا خیر؛ اما امیدوارم شرایط مهیا شود. تم داستان «صبحانه با زرافه‌ها» بخشش و ماجرای رفاقت چند آقا بود که در یک عروسی کلید می‌خورد.
در ادامه این نشست سروش صحت با اشاره به تاثیرپذیری از تجربیات زندگی روی خلق اثر بیان کرد: هر فیلم یا کتابی که ما می‌بینیم یا می‌خوانیم، حتی لحظاتی که در زندگی تجربه می‌کنیم؛ خواه یا ناخواه در ذهنمان تاثیر می‌گذارد.
وی ادامه داد: باید بگویم در تولید این فیلم، از طراح صحنه گرفته تا فیلمبردار و تدوینگر، همه و همه هنرشان را خرج کردند.
در ادامه برنامه، مهیار علیزاده آهنگساز «صبحانه با زرافه‌ها» اظهار داشت: سروش صحت و کارهای قبلی‌اش را بسیار دوست داشتم. فضای آثارش با دیگر فیلم و سریال‌ها متفاوت است. من هم دیر به این پروژه اضافه شدم و در زمان بسیار کم یعنی چهار روز فرصت داشتم تا کارم را انجام دهم. امیدوارم تا حدودی توانسته باشم کارم را درست انجام دهم.
خشایار موحدیان، تدوینگر این فیلم، عنوان کرد: در ابتدا می‌خواهم بگویم الهه ایزدی در تدوین این کار بسیار موثر بود. سلیقه من و سروش به هم نزدیک شده و سعی می‌کنیم به ریتمی برسیم که در ذهنمان است.
آرمان فیاض مدیر فیلمبرداری فیلم «صبحانه با زرافه‌ها» درباره تجربه حضور در این فیلم سینمایی توضیح داد و گفت: از زمانی که با سروش صحت کار کردم، دیگر کار کردن با دیگر کارگردانان دشوار شده است. او انسان بزرگی است و روح بزرگی دارد و باعث می‌شود تا نقاط تاریک درون ما روشن شود. من فقط راهی را رفتم که سروش صحت به من نشان می‌داد.
در ادامه برنامه، امیرحسین حداد طراح صحنه توضیح داد: جمله معروفی داریم که هر لوکیشینی باید روح داشته باشد و باید بگویم که سروش صحت آموزگار خوبی برایم بوده است. همان‌قدر که کار کردن در پشت‌صحنه با او به ما خوش می‌گذرد، سخت هم هست، چراکه پیدا کردن فضای ذهنی او بسیار دشوار است.
صحت در پاسخ به نظر یکی از خبرنگاران که گفته بود پایان فیلم خیلی «دارک» بود، گفت: از نظر من، پایان فیلم با بخشش همراه بود. پایان فیلم یعنی ۱۰ دقیقه آخر برای ما بسیار مهم بود؛ زیرا حرف‌مان در این دقایق بیان می‌شد.
وی با اشاره به استعاره‌ای از محتوای فیلم افزود: بهشت زرافه‌ها جایی است که لانگ‌شات و روح داشته باشد.
این کارگردان در توضیح محتوای فیلم بیان داشت: اصولا دوست دارم اگر کاری می‌سازم، برای تماشای خانواده‌ها مناسب باشد.
در ادامه، سروش صحت تاکید کرد: فامیلی من و خشایار موحدیان با هم فرق دارد؛ اما با همدیگر برادر هستیم. تمامی عوامل فیلم، خانواده هستیم و در طی این مسیر، تنها یک چیز است که ادامه پیدا می‌کند و آن هم اهمیت دوستی و توجه به زندگی است.
امین صفایی نویسنده فیلم «صبحانه با زرافه‌ها» درباره سروش صحت گفت: ۱۶ سال است که می‌نویسم و همه را از آقای صحت یاد گرفته‌ام. باید بگویم که زندگی‌ام را هم از او دارم.
احمدی، تهیه‌کننده فیلم نیز در ادامه بیان کرد: آرزوی من بود که اسمم کنار اسم سروش صحت قرار بگیرد. واسطه آشنایی ما پژمان جمشیدی بود؛ من مدت زیادی نیست که در این حوزه فعالیت می‌کنم، ولی همیشه دوست داشتم که با سروش صحت کار کنم.
در ادامه این برنامه، پژمان جمشیدی بازیگر این فیلم از طریق تماس تلفنی به نشست خبری اضافه شد و گفت: ما همواره مدیون اصحاب رسانه هستیم. از این که نتوانستم خدمت شما برسم، عذر می‌خواهم، زیرا سر فیلمبرداری سریال «زیرخاکی» هستم. نخستین کار من با سروش صحت در سریال پژمان بود و ورودم را به هنر مدیون ایشان هستم.
وی در ادامه افزود: دست اصحاب رسانه را می‌بوسم که با این حقوق ناچیز تا این ساعت می‌ایستند تا اخبار را پوشش دهند. از صمیم قلبم از همه اهالی رسانه ممنون هستم و مدیون‌تان هستم؛ چه زمانی که از من نقد کرده‌اید و چه زمانی که تعریف کرده‌اید.
در ادامه این نشست سروش صحت عنوان کرد: ابتدای این فیلم شبیه به فیلم «هنگ‌اور» است؛ اما راستش را بخواهید زمانی که فیلمنامه را می‌نوشتیم اصلا به یاد آن فیلم نبودیم و بعدا متوجه آن شدیم. شباهت به آن فیلم وجود دارد؛ اما نیت ما شبیه‌سازی از «هنگ‌اور» نبوده است.
ایمان صفایی نویسنده این فیلم، افزود: من شهادت می‌دهم که آقای صحت این فیلم را ندیده بودند و زمانی که من شباهت را گفتم، آن را تماشا کرد.
سروش صحت اظهار داشت: این فیلم برآمده از اعتقادات من است. به نظرم، «صبحانه با زرافه‌ها» در ترویج دوستی است. اگر ما در فیلم درباره مواد مخدر صحبت کرده‌ایم، به معنای ترویج آن نیست؛ بلکه می‌خواستیم نشان دهیم که مشکلات از همان نشات می‌گیرد.
وی اضافه کرد: می‌دانم که همیشه نمی‌توانیم ببخشش داشته باشیم؛ اما اگر به آن دقت کنیم می‌بینیم که با بخشش زندگی بهتر می‌شود. شاید، چون آدم پر اشتباهی هستم، می‌خواهم که بخشش هم ترویج پیدا کند.
این کارگردان درباره انتخاب بازیگران نیز گفت: من فکر کردم در فیلمی که فقط با ۶ نفر پیش می‌رود، بهتر است از بازیگرانی استفاده شود که مخاطب از پیش، با آنها آشنا هستند.
صحت تاکید کرد: من و ایمان صفایی کتاب حکمت‌های تائو یا به نام فرزانگی را بسیار دوست داشتیم. علت این که در این فیلم، از این کتاب استفاده شده، علاقه ما به این کتاب و فرزانگی است.
وی در پایان ادامه تاکید کرد: پایان این فیلم تلخ نیست؛ بلکه در کل پایان تلخ است. کدام پایانی را در زندگی سراغ دارید که شیرین باشد؟ با این وجود پایان «صبحانه با زرافه‌ها» تلخ نیست.
ادامه مطلب تم داستان «صبحانه با زرافه‌ها» بخشش بود/ پژمان جمشیدی غایب حاضر
فیلم شه سوار، نقیض فیلم قبلی حسین نمازی یعنی شادروان است. حتی از همان خانه و لوکیشن استفاده شده و کاراکترها شباهت بسیاری به همان اتمسفر فیلم قبلی دارند و حتی روند قصه هم همان است.
حسین نمازی ساخت فیلم را با یک درام تلخ اجتماعی درباره پیوند اعضا آغاز کرد. فیلم آپاندیس قدم اول نمازی در فیلمسازی به حساب می‌آید که البته در فیلم دوم یعنی شادروان مسیر اصلی و ژانر مورد علاقه‌اش را پیدا کرد و یک کمدی اجتماعی با کیفیت را راهی جشنواره چهلم کرد. او حالا بعد از دو سال با همان تم و فضای آشنای فیلم شادروان به سراغ موضوعی مشابه در فیلم شه سوار رفته است که نشان می‌دهد در این زمینه به تسلط خوبی دست پیدا کرده است.
بیش از یک دهه از ظهور پدیده نحس و کثیف داعش در منطقه خاورمیانه می‌گذرد و ایران به عنوان یکی از کشورهایی که درگیر این پدیده شوم بوده است همواره تحت تاثیر کینه و اقدامات این گروه تروریستی بوده. اما با همه این‌ها و حضور مستشاری ایران در منطقه هنوز هم یک اثر درخور توجه درباره این اتفاق ساخته نشده است. بسیاری از فیلم‌ها و سریال‌ها یک دورنمای کلی از این پدیده دارند که حتی فاصله ساخت فیلم اول تا همین فیلم قلب رقه هیچ تغییری در دیالوگ‌ها و فیلمنامه‌ها و انگیزه‌ها و حتی رویکرد سیاسی و امنیتی و نگاه اعتقادی و اسلامی درون آن احساس نمی‌شود و هیچ پیشرفتی که باعث تماشایی شدن این آثار شود شکل نمی‌گیرد. گریم‌ها همه یکی است. دیالوگ‌ها و حرف‌ها و انگیزه‌های داعشی‌ها یکی است. مانند دهه شصت که تمامی فیلم‌های دفاع مقدسی تصویری یکسان از بعثی‌ها نشان می‌دادند و همگی یک سیبیل کوتاه روی لب داشتند داعش هم در نظر سینماگران ایرانی به غیر از یک تصویر تصنعی چیز دیگری درون خودش ندارد. ساخت فیلم‌های عقیدتی از این دست نیازمند دغدغه و زیست سلحشورانه و باورمند است که متاسفانه درون هیچ کدام از فیلمسازانی که به سراغ چنین سوژه‌هایی رفتند وجود ندارد. یا اگر هم وجود دارد نمود بیرونی ندارد. قلب رقه نیز از این قاعده مستثنی نیست و دلیل ساخت آن بعد از نابودی داعش چیزی جز پر کردن ویترین مدیران فرهنگی نهادهای نظامی – فرهنگی نیست. با این میزان از دغدغه نمی‌توان به جنگ با تهاجم فرهنگی غرب و عوامل آن در منطقه رفت. باید پوست اندازی جدی در این زمینه صورت بگیرد وگرنه سینمای مقاومت کماکان با درجا زدن هر روز از مخاطب امروز دور می‌شود.
