is_tag
- is_tag
- سایت تفریحی و تاریخی کوروش بزرگ : نقد و بررسی پرویز خان؛ معرفی فیلم سعید پورصمیمی
- سایت تفریحی و تاریخی کوروش بزرگ : معرفی و نقد فیلم نوروز با بازی علی نصیریان
- سایت تفریحی و تاریخی کوروش بزرگ : معرفی ابتدایی فیلم نبودنت + نقد
- سایت تفریحی و تاریخی کوروش بزرگ : اطلاعات و نقد فیلم معجزه پروین
- سایت تفریحی و تاریخی کوروش بزرگ : معرفی انیمیشن ساعت جادویی + نقد
- سایت تفریحی و تاریخی کوروش بزرگ : نقد و اطلاعات فیلم مجنون | پرتره‌ای از شهید زین الدین
- سایت تفریحی و تاریخی کوروش بزرگ : فیلم بهشت تبهکاران؛ اطلاعات کامل و نقد فیلم مسعود جعفری جوزانی
امسال جشنواره فجر لب به لب سرشار از فیلم‌های زندگینامه‌ای است و پرویز خان شاید گل سر سبد این فیلم‌ها باشد. روایتی از بخشی از زندگی پرچالش پرویز دهداری سرمربی تیم ملی فوتبال ایران در دهه ۶۰ که در روزهای تنهایی و بی‌کسی و پشت کردن ستاره‌های تیم ملی تلاش کرد با بازیکنان گمنام حماسه بیافریند. فیلم در صحنه‌های فوتبالی خوب عمل کرده و تلاش می‌کند تصویری پرهیجان و سینمایی از زمین فوتبال ارائه دهد و ۱۱ بازیکن زمین را در یک روح واحد به عنوان قهرمان معرفی کند. بازی سعید پورصمیمی یکی از برگ برنده‌های فیلم است که با گریم خوبی که دارد به خوبی در قامت پیرمرد منضبط فوتبال نشسته است. فیلم با همه توفیقی که در روایت دارد اما به واسطه جنبه سفارشی بودن آن و ورود بی‌منطق مقوله جنگ درون قصه دو پاره میشود و برخی از سکانسهای آن کاملا بی‌منطق است. با این حال تماشای پرویز خان چند تجربه دلنشین برای تماشاگر به ارمغان می‌آورد که مهم‌ترینشان بازی دلنشین عالیجناب سعید پورصمیمی است.
ریتم «پرویز ثقفی» با علم به موضوعش یعنی فوتبال، قابل قبول است و می‌کوشد از اضافه‌گویی پرهیز کند. سعید پورصمیمی، که چند روز دیگر (نهم اسفند)، به هشتادمین پلۀ نردبان زندگی گام می‌گذارد، در پنجاه‌وششمین سال فعالیت حرفهای و سی‌اُمین فیلم سینمایی‌اش – اگرچه بازی‌های بسیار ویژه‌تر مانند «ناخدا خورشید» از او دیده‌ایم – در نقشی متفاوت، استادانه ظاهر شده است و یک قهرمان مقبول و محبوب است. اگرچه در ماجرای استعفای آن چند نفر از اعضای تیم ملی فوتبال ایران هنوز هم حرف و حدیث‌هایی وجود دارد، اما یک فیلم ورزشی، آن هم در ایران که فیلم‌های ورزشی چندانی ساخته نشده است، تماشاگر را همراه با خود تا پایان می‌کشاند.
پرویز خان بیش از آنکه از سینما و واقعیت وام بگیرد از فوتبال و موسیقی بهره برده است و جذابیت پایان بندی آن وامدار فوتبال است نه سینما.
سایر عوامل «پرویز خان» هم عبارت است از کارگردان: علی ثقفی، تهیه کننده: عطا پناهی، مدیر تولید: رضا زنجانیان، مجری طرح: استودیو بادبان، مدیر فیلمبرداری: وحید ابراهیمی، مدیر صدابرداری: میثم یاردیلو، طراح صحنه: محسن خدابخشی، طراح لباس: آزاده قوام، طراح چهره‌پردازی: امید گلزاده، تدوین: حسن حسندوست، طراح جلوه‌های بصری: سیدهادی اسلامی، صداگذار: حسین قورچیان، آهنگساز: بامداد افشار، دستیار اول کارگردان: علی غیاثوند، برنامه‌ریز: سحر زرندی و عکاس: حبیب مجیدی.
همان ابتدا، فیلم نوروز تقدیم میشود به علی نصیریان، بازیگر فیلم. همین قضیه و احترامی که تک تک ما برای آخرین بازمانده نسل طلایی بازیگران ایران قائلیم، باعث میشود اظهارنظر درباره فیلم سخت شود.
فیلم نوروز جدیدترین ساخته سهیل موفق در مقام کارگردان است که سابقه ساخت آثار کودک و نوجوان را در کارنامه دارد و حضور او و فیلمش در جشنواره فیلم فجر نشان‌دهنده تنوع موضوعات در این دوره از جشنواره است.
علیرضا ثانی‌فر بازیگر توانا و مسلطی است. آنقدر توانا که حضورش در هر صحنه می‌تواند فضای فیلم مورد نظر را تحت تاثیر قرار دهد.اما کاوه سجادی حسینی به‌عنوان کارگردان فیلم « نبودنت» چنان فضایی را در سراسر این آخرین ساخته‌اش به‌وجود آورده که حتی بازیگری چون علیرضا ثانی‌فر هم بدترین بازی دوران بازیگری‌اش را در این فیلم به ثبت رسانده است.
کاوه سجادی‌حسینی علاوه بر کارگردانی تهیه‌کنندگی فیلمش را هم بر عهده گرفته است تا با یک فیلم شخصی و کم خرج به جشنواره فجر بیاید. کاوه سجادی حسینی ۲ سال پیش فیلم را برای جشواره فیلم فجر آماده می‌کرد و به گفته برخی رسانه ها از سال ۹۶ قصد ساخت این فیلم را داشته که در نهایت امسال برای حضور در جشنواره آماده شده.
ورزی سالهاست دغدغه تاریخ دارد و این برای سینمای ایران غنیمت است. تجربه سالها کار تاریخی نتیجه داد و ورزی فهمید غیر از دکور و صحنه، متن و میزانسن هم اهمیت دارد و دیده میشود. چیزی که ما در معمای شاه ندیدیم دیالوگهای پخته و پرداخت بود. اینقدر گریم و دکور ورزی را درگیر کرده بود که گاهی یادش می‌رفت بازیگرها باید حرف هم بزنند. اما در معجزه پروین، ورزی نشان داد متن و رسیدن به محتوای ایده مهم است. معجزه پروین، ساختاری شاعرانه دارد و این امر کاملا منطبق بر سوژه است. شاعره زن معاصری که شعرهایش مفهومی و تصویری اند و جایگاه محکمی در ادبیات و تاریخ کشور دارد. دکورهای دلنشین و خوش رنگ فیلم، نمایش تمام عیار سبک زندگی ایرانی در دهه ۲۰ و ۳۰ است. نقطه قوت فیلم ورزی استفاده از میزانسن درست و عمق میدان در نماست. تعداد این نماها در فیلم کم نیست. ورزی پلانهای ساکن و ایستا را تبدیل به نماهایی متحرک و پویا کرده. به طوری که در عمق میدان و پس زمینه، میانه نما و پیش زمینه شاهد تحرک اشیا و افراد هستیم و همین به داد نما رسیده است و به آن معنی داده. نمود اندیشه‌های قهرمان فیلم در خرده داستان‌هایش هم پیداست. همین که قهرمان در بیان اندیشه‌هایش به شعار دادن و گزافه‌گویی نمی‌پردازد مهم است. جایی که پروین از زندگی زناشویی‌اش فاصله می‌گیرد نشان می‌دهد زنی نیست که زیر بار ظلم جامعه مردانه بی‌بند‌و بار آن زمان برود. وقتی پروین به زن کولی کمک می‌کند و او را به حریم خانواده‌اش راه می‌دهد یعنی نوع‌دوستی براش مهم است. همین خرده داستان‌های کوچک است که ذهن پروین را به عینه نشان‌مان می‌دهد بدون اینکه در باب آزاد اندیشی و حمایت از زنان جامعه خودش سخنرانی کند یا شعار بدهد. تاریخ نشان می‌دهد زندگی پروین اعتصامی همینقدر ساده، کوتاه و بی اتفاق است و همین کار فیلمساز را سخت کرده اما ورزی نشان داد از بی داستانی هم میشود قهرمان ساخت.
