فسادهای اخلاقی زنان درباری خاندان پهلوی

آیا فسادهای اخلاقی زنان درباری خاندان پهلوی صحت دارد؟

آنچه در مقدمه لازم است برای روشن شدن اذهان گفته شود این است که در طول تاریخ قدرت های استبدادی اموال عمومی و بیت‌المال را مثل ارث پدری و حق خویش پنداشته و آن را مثل شتران حریص که به علفهای سبز بهاری حجوم‌آور می‌شوند، بلعیده‌اند و از هر عمل نامشروع برای بالا کشیدن اموال مردم باکی نداشتند. انواع فسادهای سالی. مثل رباخواری را ترویج داده و رشوه را در جامعه رواج داده و رانت‌خواری و گرفتن مالیات های گزاف از مردم از جمله مفسده‌های فراگیر استبدادگران، تاریخ ایران بوده است. دود این آتش ها اول به چشم خودشان رفته و آثار سوء آن متوجه خانواده ی خودشان شده و این قانون الهی و مکافات عمل آنهاست، مکافاتی بسیار خوارکننده و ذلت‌بخش «عاقبت شومی» است که تمام مستبدان بدان گرفتار آمده‌اند.^(۱)

خاندان پهلوی «پدر و پسر» از جمله جباران تاریخ استبدادی ایران بوده‌اند که سرانجامی جز تبعید و آوارگی و خواری نداشته‌اند.
درباره فساد اخلاقی خاندان پهلوی، سخنان زیاد گفته شده و کتاب های زیادی نوشته شده است. بسیاری از این گزارشات از سوی درباریان و نزدیکان آنها و برخی نیز از طرف سران ساواک که محرم اسرار آنها بوده‌اند، به طور مستند در صفحات تاریخ به عنوان لکه ننگی از آن خاندان برجای مانده است.^(۲)
براساس برخی از اسناد، درباره همسران رضاخان چیزی که نشانگر ارتباط نامشروع آنها باشد، برای ما قطعی نشد. اما دختران او و دختران و همسران محمدرضا هیچ پایبندی به چهارچوب شرعی نداشته و غرق فساد و بی‌بندوباری بوده‌اند. خصوصاً همسر اخیر او فرح و خواهرش اشرف و برخی از دختران محمدرضا روی تمام سیاه‌رویان تاریخ را در بی‌بندوباری سفید کرده‌اند. لذا اگر منظور از زنان درباری این طیف از زنان باشد، مطالبی گزارش شده که به اطلاع می‌رسد، قبل از همه باید بدانید که رضاخان و پسرش از جمله مروجین فساد و بی‌بندوباری در ایران بوده‌اند و ارتباطات نامشروع آنها و اعمال زشت رضاخان در زیر پا نهادن ارزشها، مهمترین عاملی است که خاندان او را گرفتار انحطاط و سقوط کرد، او به طور علنی با قانون کشف حجاب راه فساد را هموار نمود و مبارزه با مظاهر دینی را علنی کرد.^(۳)
حسین فردوست در این باره می‌گوید: «… اگر دوران فرح را اوج فساد و چپاول و غارتگری دربار بخوانم، سخن گزافی نگفته‌ام…» و درباره اشرف چنین می‌گوید: «… او روابط بی‌بندوباری و از نظر فساد کم ‌مانندی را شروع کرد…».
فردوست که بیشتر با ستر و پوشش درباره مفاسد درباریان سخن گفته محمدرضا و خواهر و همسر او را بزرگترین مروج فسادهای اخلاقی دانسته است.
یکی از درباریان درباره ی فساد خانه ای پهلوی چنین گزارش می دهد: موقعی که کارتر به ایران آمد شب در کاخ نیاوران مجلس سور به پا شد، کارتر چند روز با فرح رقصید و ما شاهد بودیم که کارتر (رئیس‌جمهور وقت آمریکا) با فرح بود و در حضور شاه کارهای بی‌عفتی انجام می‌داد… و محمدرضا شاهد این موضوع بود و می‌خندید و برای آنها دست تکان می‌داد. من از کسانی هستم که از نزدیک این موضوعات را می‌دیدم و حالا هم با زحمت و فشار به حافظه دار، خاطراتم را مرتب می‌کنم، تا مردم متوجه بشوند. چرا ریشه دو هزار ساله شاهنشاهی ایران خشک شد و عامل آن چه کسی بود…».^(۴)
درباره ابتذال اخلاقی و انحرافات آنها افرادی چون احمدعلی مسعود انصاری و دیگران مطالب زیادی گفته‌اند که قابل بیان نیست، درباره ارتباط اشرف خواهر شاه و فرحناز دخترش با خواننده‌هایی مثل داریوش و ستار، مطالب فضاحت‌باری نوشته‌اند که تاریخ را به لجنزار گندیده تبدیل نموده^(۵) بنابر نقل مؤلف، اکثر حاکمان جهان و سلاطین و درباریان دارای انحرافات اخلاقی سوء بودند.^(۶) خصوصاً خاندان پهلوی که هم ‌کاسه مفسدانی چون ملک‌ حسین و کارتر بودند… کارتر که در حضور شاه جرائت و اختیار داشت با فرح مجلس رقص و پایکوبی برگزار کند، معلوم است که در خلوت چه خاکی بر سر این بانوی ایران می‌کرده است. لعنه الله علیهم اجمعین .

پاورقی:

۱٫ با مراجعه به علل انحطاط تمدنها و انقراض سلسله‌های پادشاهی در تمام جهان یکی از علل عمده گرفتاری و فساد اخلاقی و اقتصادی و تحمیل مالیاتهای سنگین به مردم بوده است، ر.ک: علل سقوط تمدنها، از زیمون آرون، تاریخ تمدن ویل دورانت.
۲٫ برای نمونه کتابهای نوشته شده توسط، مسعودی انصاری، احمدعلی، تحت عنوان «من و خاندان پهلوی» و فردوست، حسین، کتاب «ظهور و سقوط سلطنت پهلوی» و خاطرات اشرف پهلوی با عنوان «من و برادرم» می‌توانید مراجعه کنید.
۳٫ رازی، عبدالله، تاریخ ایران، تهران، اقبال، ۱۳۱۷، ص ۹۰۲-۸۹۸ و مدنی، سیدجلال‌الدین، تاریخ سیاسی معاصر ایران، قم، مدرسین، چاپ سوم، بی‌تا، ج۱، ص۲۴۳٫
۴٫ دلدم، اسکندر، من و فرح پهلوی، تهران، به آفرین، چاپ دوم، ۱۳۸۰، ج ۲، مقدمه خط سرپرست خدمه کاخهای سلطنتی صاحب اختیار.
۵٫ همان، ص۴۵۸٫
۶٫ همان، ص ۴۰۴٫