در این پست از مجله سلامت جیران قصد داریم به معرفی علائم و نشانه های هشداردهنده افسردگی بالینی بپردازیم.
افسردگی در بین زنان بیشتر از مردان شایع است.
علائم شامل عدم هیجان و علاقه به چیزهایی است که در گذشته شادی را برای فرد به ارمغان می آورد.
الگوی رفتاری تغییرات خلقی را نشان می دهد که می توان آنها را از رفتار عادی فرد متمایز کرد و به عنوان افسردگی بالینی شناخته شد.
دلایلی که منجر به افسردگی می شوند شامل ترکیبی پیچیده از عوامل رفتاری ، محیطی ، بیولوژیکی ، روانی و ژنتیکی است. اهمیت سلامت روانی بسیار کلیدی می باشد.
هر از گاهی احساس افسردگی یا افسردگی یک رفتار عادی است اما وقتی چنین احساسات منفی ناامیدی و ناامیدی کنترل افکار و ذهن شما را در دست می گیرد ، از افسردگی بالینی رنج می برید. احساس غم و اندوه و درماندگی در پاسخ به مبارزات و ناکامی های زندگی ، یک رفتار عادی است. افسردگی طرز فکر ، احساس و عملکرد شما در فعالیت های روزمره خود را کاملاً تغییر می دهد. این به شدت بر توانایی فرد در کار ، مطالعه ، غذا خوردن ، خوابیدن و انجام فعالیت های روزانه زندگی تأثیر می گذارد. افراد افسرده هیچ چیز هیجان انگیز و لذت بخشی را در زندگی نمی یابند و ترجیح می دهند تنها ، در وضعیت غم انگیز و افسرده بمانند.
ناراحتی مداوم ، احساس ناامیدی و از دست دادن علاقه به فعالیت های روزمره از علائم شایع افسردگی است. اگر این علائم به مدت طولانی ادامه یابد ، منجر به افسردگی بالینی و سایر علائم عصبی مرتبط می شود. افسردگی به شدت بر عملکرد کار ، فعالیتهای روزمره و زندگی اجتماعی و سیاسی بیمار تأثیر می گذارد.
طبق اعلام مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها، ۸ درصد از افراد بالای ۱۲ سال هر دو هفته از افسردگی رنج می برند. این ارقام نگران کننده است و نشان دهنده شدت مشکل است. سازمان بهداشت جهانی افسردگی را شایع ترین بیماری در سراسر جهان و عامل اصلی ناتوانی در بین افراد شناخته است. سالانه حدود ۳۵۰ میلیون نفر مبتلا به افسردگی می شوند.
“سرزنش خودم برای همه چیزهایی که در زندگی من و جهان به طور کلی اشتباه پیش می رود ، تنها مرحله اولیه افسردگی است. من به زودی فارغ التحصیل می شوم و فکر می کنم سزاوار چیزی جز انزوا و مرگ سرد و ساکت نیستم. ”
موارد پیشنهادی
انواع مختلفی از اختلالات روانی وجود دارد که افراد مختلف را در سراسر جهان تحت تأثیر قرار می دهد. موارد رایج عبارتند از ؛
۱- اختلالات اضطرابی شامل حملات هراس ، وسواس و فوبیا
۲- افسردگی و اختلالات خلقی
۳- اختلالات شخصیتی دوقطبی
۴- اختلالات اشتها
۵- اختلالات استرس پس از سانحه
۶- اختلالات روان پریشی از جمله اسکیزوفرنی و دیگران.
افسردگی می تواند توسط چندین عامل مختلف ایجاد شود که ممکن است موارد زیر را شامل شود:
سوء استفاده: هر نوع سوء استفاده جسمی ، جنسی یا احساسی می تواند منجر به افسردگی بالینی شود.
داروها و داروها: برخی داروها و داروها مانند ایزوترتینوئین (که معمولاً برای درمان آکنه استفاده می شود) ، اینترفرون آلفا (داروی ضد ویروسی) و استروئیدها می توانند منجر به افسردگی و بیماری های روانی شوند.
تعارض: افسردگی همچنین می تواند ناشی از درگیری بین اعضای خانواده یا اختلافات با کارکنان دفتر یا دوستان باشد.
مرگ یکی از عزیزان: اندوه شدید از دست دادن ناگهانی یکی از عزیزان می تواند باعث افسردگی در افراد حساس شود.
برخی افراد به دلیل استعداد ژنتیکی در ابتلا به افسردگی آسیب پذیرتر هستند. این یک ویژگی پیچیده است که آلل های آن در بسیاری از ژن های مختلف وجود دارد نه یک ژن. ژنتیک افسردگی ساده و قابل درک نیست. بلکه آنها الگوهای پیچیده ای را نشان می دهند که در بین افراد متفاوت است.
گاهی اوقات حتی یک رویداد مثبت مانند فارغ التحصیلی ، شروع کار جدید یا ازدواج می تواند بر شخصیت فرد تأثیر منفی بگذارد و منجر به افسردگی شود. سندرم افسردگی بالینی پاسخی عادی به رویدادهای استرس زای زندگی نیست ، این یک الگوی رفتاری غیرطبیعی است که در حال حاضر بیشتر افراد را تحت تأثیر قرار می دهد.
انزوای اجتماعی به دلیل رفتارهای غیرعادی می تواند شرایط را بیشتر کند و ترس از طرد شدن توسط خانواده یا گروه های اجتماعی شدت این بیماری را افزایش می دهد.
سوء مصرف الکل همچنین می تواند منجر به اضطراب و افسردگی شود. مواد مخدر و الکل به طور موقت احساس لذت و هیجان را ایجاد می کنند ، اما منجر به افسردگی طولانی مدت و سایر بیماری های روانی می شوند.
افسردگی یک اختلال خلقی است که نشان دهنده حالت روحی کسل کننده و ضعیف ، خلق مداوم پایین ، احساس غم و اندوه مداوم و از دست دادن علاقه به فعالیت های روزانه است. این یک مشکل مداوم است که بین ۶-۸ ماه یا بیشتر طول می کشد.
اگر احساس افسردگی به مدت طولانی تری گسترش یافت ، با یک پزشک مراقبت های اولیه یا متخصص بهداشت روانی مشورت کنید. طبق توصیه پزشک خانواده ، بلافاصله از پزشک کمک بگیرید و با متخصص مغز و اعصاب یا روانپزشک مشورت کنید. اطمینان از تشخیص افتراقی دقیق و برنامه درمانی ایمن و موثر بسیار مهم است.
متخصص مغز و اعصاب ممکن است معاینات فیزیکی را برای بررسی وجود هرگونه سوء استفاده فیزیکی و درخواست سابقه کامل فرد تجویز کند. گزینه های مختلفی برای آشنایی با تاریخچه کامل فرد به منظور درک علت افسردگی و بیماری های روانی وجود دارد. آزمایشی به نام مقیاس درجه بندی افسردگی همیلتون دارای ۲۱ سوال است و نمره به دست آمده شدت این بیماری را توصیف می کند. این یک روش رایج ارزیابی است که توسط روانشناسان در سراسر جهان استفاده می شود.
افسردگی یک اختلال جدی است و بیمار به عشق ، مراقبت ، محبت و توجه دوستان و خانواده نیاز دارد. بیمار باید با یک متخصص مغز و اعصاب مشورت کرده و برنامه درمانی مناسب را دنبال کند.
در این پست از مجله سلامت جیران قصد داریم به موضوع شناخت علائم بالا بودن قند خون بپردازیم.
چیزی به سادگی یک وعده غذایی بزرگ یا یک تمرین شدید می تواند باعث افزایش قند خون شود، اما مشکلات زمانی رخ می دهد که بدن شما نمی تواند به دلیل مقاومت به انسولین یا کمبود انسولین، سطح شما را پایین بیاورد.
افراد مبتلا به دیابت نوع دوم دارای انسولین و مقاومت کافی به انسولین نیستند که منجر به هیپرگلیسمی یا قند خون بالا می شود.
اگر مجبور به ادرار کردن مکرر هستید، با وجود استراحت کافی دائماً خسته هستید یا به طور ناگهانی وزن کم کرده اید، ممکن است به هیپرگلیسمی یا قند خون بالا مبتلا شده باشید.
دقیقاً چه چیزی باعث افزایش قند خون می شود، چه زمانی خطرناک است و چگونه قند خون کنترل نشده می تواند بر سلامت آینده شما تأثیر بگذارد؟
اگر مقاومت به انسولین، پیش دیابت، دیابت نوع ۱، دیابت بارداری یا دیابت نوع ۲ دارید، بدن شما قادر به استفاده صحیح از هورمون انسولین نیست. انسولین برای تنظیم سطح قند خون حیاتی است زیرا قند خون یا گلوکز را برای انرژی فوری یا ذخیره برای استفاده بعدی به سلول ها و ماهیچه های ما می رساند.
به طور معمول، پزشک پس از مشاهده غیرطبیعی بودن سطح قند خون شما را به مقاومت به انسولین، پیش دیابت یا دیابت تشخیص می دهد. اغلب، آزمایشی که پزشکان استفاده می کنند، آزمایش هموگلوبین A1C است.
A1C میانگین دو تا سه ماهه سطح قند خون شما است و این آزمایش درصد قندی را که به گلبول های قرمز متصل است را اندازه گیری می کند.
نتیجه A1C شما به چه معناست:
اگر A1C شما در دو یا چند نوبت جداگانه بیش از ۶٫۵ درصد باشد، احتمالاً دیابت دارید.
پزشک شما ممکن است سطح قند خون شما را از طریق آزمایش گلوکز ناشتا نیز آزمایش کند. معنی این نتایج این است:
همانند آزمایش A1C، اگر سطح گلوکز ناشتا در دو نوبت جداگانه بیش از ۱۲۵ میلی گرم در دسی لیتر باشد، احتمالاً دیابت دارید.
گلوکز منبع انرژی اولیه بدن شما است که از بسیاری از غذاهایی که می خورید، از میوه و نان گرفته تا سبزیجات دریافت می کنید.
در حالی که بسیاری از افراد تمایل دارند قند خون بالا را بیشتر با دیابت نوع ۲ مرتبط کنند، سایر شرایط نیز با هیپرگلیسمی مرتبط هستند.
موارد پیشنهادی
اگر به طور منظم قند خون خود را کنترل کنید، مقادیر بالای نمونه های خون یا ادرار را مشاهده خواهید کرد. اما علائم فیزیکی این بیماری نیز ممکن است ظاهر شود.
علاوه بر تکرر ادرار، خستگی، و کاهش وزن ناگهانی، علائم هیپرگلیسمی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
اگر قند خون بالا را درمان نکنید، این علائم می توانند بدتر شوند. سطوح بیش از حد قند خون حتی می تواند منجر به یک وضعیت تهدید کننده زندگی به نام کتواسیدوز دیابتی شود که به آن کمای دیابتی نیز می گویند.
در طی کمای دیابتی، بدن شما مقادیر زیادی چربی را به یکباره تجزیه می کند و در نتیجه کتون ها دفع شده و به ادرار شما فرستاده می شود. اما زمانی که کتون‌ها بیش از حد وجود داشته باشد، بدن شما نمی‌تواند این روند دفع را ادامه دهد و باعث می‌شود کتون‌ها در جریان خون شما جمع شوند. علائم کمای دیابتی ناشی از قند خون بالا می‌تواند شامل خشکی دهان، تنفس با بوی میوه، حالت تهوع و تنگی نفس باشد. حتی ممکن است اضطراب و استفراغ داشته باشید.
یکی دیگر از عوارض احتمالی قند خون بالا سندرم هیپراسمولار هیپرگلیسمی نام دارد. در این شرایط، قرائت گلوکز خون شما ممکن است ۶۰۰ میلی گرم در دسی لیتر یا بالاتر باشد. زمانی اتفاق می‌افتد که انسولین کافی داشته باشید، اما بدن شما از آن به درستی استفاده نمی‌کند. گلوکز توسط بدن شما مصرف نمی شود و در عوض به ادرار شما منتقل می شود. سندرم هیپراسمولار هیپرگلیسمیک یک اورژانس تهدید کننده زندگی در نظر گرفته می شود. علائم ممکن است شامل کم آبی و حتی کما باشد.
با افزایش مداوم قند خون، شما همچنین در معرض خطر چندین عارضه سلامتی هستید از سکته مغزی و بیماری قلبی، تا مشکلات بینایی (رتینوپاتی) و آسیب عصبی (نوروپاتی).
قند خون بالا در انواع مختلف دیابت از جمله دیابت نوع ۱، نوع ۲ و بارداری دیده می شود.
افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ به دلیل اینکه بدنشان انسولین تولید نمی کند، قند خون بالایی را تجربه می کنند. از سوی دیگر، اگر دیابت نوع ۲ یا دیابت بارداری دارید، ممکن است انسولین کافی داشته باشید، اما سلول‌ها و ماهیچه‌های شما به دلیل مقاومت به انسولین نمی‌توانند آن را به درستی جذب کنند.
اما اگر دیابت ندارید، می توانید به هیپرگلیسمی نیز مبتلا شوید. در این موارد، دوره های هیپرگلیسمی معمولا موقتی است. قند خون شما ممکن است پس از خوردن یک وعده غذایی بزرگ یا در نتیجه یک تمرین با استقامت بالا افزایش یابد. استرس‌های عاطفی و بیماری‌ها نیز می‌توانند باعث این نوسانات شوند.
در صورت ابتلا به دیابت و موارد زیر ممکن است در معرض خطر قند خون بالا باشید:
افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ در صورتی که انسولین کافی مصرف نکرده باشند یا مقادیر بهینه کربوهیدرات را نسبت به داروهای خود مصرف نکنند، ممکن است دچار قند خون بالا شوند.
البته ژنتیک نیز می تواند نقش داشته باشد، به خصوص اگر سابقه خانوادگی دیابت داشته باشید. برخی از بیماری‌ها می‌توانند خطر ابتلا به قند خون بالا را افزایش دهند، از جمله آسیب به لوزالمعده مانند سرطان پانکراس یا پانکراتیت ، عفونت، درد و سندرم تخمدان پلی کیستیک یک اختلال هورمونی که می‌تواند باعث ناباروری شود.
در حالی که چیزی به نام رژیم هایپرگلیسمی به خودی خود وجود ندارد، اما انتخاب های غذایی شما هنوز نقش مهمی در تنظیم سطح قند خون شما ایفا می کند.
اول، بدانید که نمی‌توانید تمام کربوهیدرات‌ها را کاهش دهید یا از خوردن غذاهای حاوی قند برای جلوگیری از افزایش قند خون اجتناب کنید. از این گذشته، غذاهای سالم مانند میوه ها و سبزیجات نیز حاوی کربوهیدرات و قند هستند. ارزش کربوهیدرات ها با توجه به پیچیدگی آنها متفاوت است و قند موجود در غذا با قند خون متفاوت است.
با این حال، باید سعی کنید از خوردن این غذاها برای جلوگیری از افزایش قند خون اجتناب کنید:
ردیابی مصرف کربوهیدرات، به خصوص اگر دیابت دارید، برای جلوگیری از افزایش قند خون نیز ضروری است.
برای کمک به ثابت نگه داشتن سطح قند خون، خوردن ماهی دو بار در هفته و همچنین تمرکز منظم بر روی چربی های گیاهی و غذاهای غنی از فیبر توصیه می شود.
همچنین می‌توانید با پزشک یا متخصص تغذیه خود در مورد رژیم‌های توصیه شده صحبت کنید.
از آنجایی که خوردن وعده های غذایی بزرگ یکی از دلایل شایع افزایش قند خون است، بهتر است به جای سه وعده غذایی بزرگ، وعده های غذایی کوچکتر در طول روز مصرف شود. کاهش اندازه کل وعده ها نیز می تواند کمک کننده باشد.
اگر یک وعده غذایی بزرگتر از حد معمول می خورید، ممکن است لازم باشد دوز انسولین خود را برای جبران افزایش دهید. یک مطالعه نشان داد که تغذیه بیش از حد در زنان باردار خطر ابتلا به هیپرگلیسمی و بیماری کبد چرب را در مادر و جنین افزایش می دهد.
استفاده از روش بشقاب را در نظر بگیرید، که می تواند به شما در کنترل وعده های غذایی کمک کند، یا با یک متخصص تغذیه برای تهیه یک برنامه غذایی سفارشی کار کنید.
ورزش یکی از بهترین راه ها برای خلاص شدن از شر قند خون بالا است. اما اگر مبتلا به کتواسیدوز هستید، نباید ورزش کنید، بلکه باید به اورژانس مراجعه کنید. شما باید ادرار خود را برای ایمن بودن کتون ها بررسی کنید، به خصوص اگر میزان گلوکز شما ۲۴۰ میلی گرم در دسی لیتر یا بیشتر باشد.
هنگامی که ورزش می کنید، بدن شما از گلوکز به عنوان منبع اصلی انرژی خود استفاده می کند. این در واقع به کاهش سطح قند خون شما کمک می کند. ورزش منظم باعث کاهش A1C شما می شود.
اثرات مثبت ورزش منظم غیرقابل انکار است. ورزش کردن می تواند تا ۲۴ ساعت منجر به اثرات کاهش قند خون شود.
با پزشک خود صحبت کنید یا یک مربی شخصی استخدام کنید تا بر اساس اهداف و سطح کلی آمادگی جسمانی‌تان بفهمید کدام تمرین‌ها برای شما بهترین هستند. برخی از ورزش ها می توانند بر قند خون شما بیش از سایرین تأثیر بگذارند. به عنوان مثال، تمرینات با شدت بالا، مانند دویدن یا چرخش، گلوکز بیشتری می سوزانند، در حالی که دوره های طولانی تر تمرینات با شدت کم، مانند پیاده روی، چربی بیشتری می سوزانند. هر یک از این گزینه ها می تواند به افزایش حساسیت به انسولین کمک کند. همچنین باید قند خود را قبل و بعد از هر تمرین اندازه گیری کنید. شما همچنین می توانید به مقاله ۱۰ روش برای کاهش مصرف قند مراجعه نمایید.
اگر دیابت برای شما تشخیص داده شده است، پزشک احتمالاً گزینه های دارویی را برای کمک به کاهش قند خون شما مورد بحث قرار می دهد. از سوی دیگر، اگر پیش دیابت دارید، احتمالاً به تغییر رژیم غذایی و شیوه زندگی برای کمک به تثبیت تعداد خود تکیه خواهید کرد، اگرچه در برخی موارد ممکن است به دارو نیاز داشته باشید.
کتواسیدوز دیابتی با انسولین اورژانسی و مایعات داخل وریدی درمان می شود. اما هدف از کنترل قند خون جلوگیری از وقوع این نوع اورژانس پزشکی در وهله اول است. اگر میزان گلوکز خون شما به طور مداوم بالاتر از حد معمول باشد، ممکن است انسولین کافی دریافت نکنید. در مورد تنظیم دوز خود با پزشک خود صحبت کنید. همچنین باید در مورد سایر داروهای تجویزی یا بدون نسخه ای که مصرف می کنید به آنها اطلاع دهید، زیرا این داروها می توانند بر قند خون شما نیز تأثیر بگذارند. کورتیکواستروئیدها برای التهاب تنها یک مثال هستند.
اگر برای عوارض قند خون بالا تحت درمان فوری پزشکی هستید، ممکن است پزشک مایعات و الکترولیت ها را تجویز کند.
اگر دیابت دارید، در صورتی که قند خون شما به محدوده خطرناکی برسد، می توانید از دستبند پزشکی استفاده کنید. حتی می‌توانید یک درایو USB را با اطلاعات شخصی کلیدی که ممکن است یک متخصص پزشکی در مواقع اضطراری به آن نیاز داشته باشد، به دستبند متصل کنید.
ردیابی قند خون بالا را می توان به راحتی با نوک انگشتان خود نیز انجام داد. برخی از برنامه‌هایی را که می‌توانید بر روی گوشی هوشمند خود دانلود کنید، بررسی کنید از جمله برنامه‌های دارای رتبه برتر در iOS و Android می‌توان به Blood Glucose Tracker، Glucose Buddy Diabetes Tracker و mySugr اشاره کرد.
اجتناب و درمان هیپرگلیسمی یک فرآیند سه سطحی است که شامل انجام درمان‌ها طبق دستور، ورزش، و خوردن یک رژیم غذایی سالم با بخش‌های کوچکتر است.
تلاش ارزشش را دارد. کنترل قند خون در نهایت می تواند به افزایش کیفیت زندگی شما در حال حاضر و جلوگیری از عوارض در آینده کمک کند.
سرطان گلو عموماً به سرطان هایی اطلاق می شود که از حلق یا حنجره شروع می شوند (جعبه صدا) ، اما همچنین می تواند به سرطان هایی که در مری (لوله غذا) یا تیروئید شروع می شود اشاره داشته باشد. برخی از سرطان هایی که در ناحیه گلو شروع می شوند و همچنین زبان ، غدد بزاقی ، سینوس ها ، بینی یا گوش ، جزو سرطان های سر و گردن طبقه بندی می شوند. در این پست از مجله سلامت جیران قصد داریم به بررسی کلی این بیماری بپردازیم.
دو نوع اصلی سرطان که معمولاً به عنوان سرطان گلو شناخته می شوند ، سرطان های حلق و حنجره می باشند.
علائم سرطان گلو می تواند شامل موارد زیر باشد:
عوامل خطر ابتلا به سرطان گلو عبارتند از:
آزمایشات تشخیص سرطان حلق یا حنجره ممکن است شامل موارد زیر باشد:
پزشک شما دهان ، گلو و گردن شما را معاینه می کند و ممکن است یک انگشت دستکش را وارد دهان شما کند تا مناطقی را که دیدن آنها دشوار است بررسی کند.
ممکن است نمونه هایی برای بررسی سلامت عمومی شما گرفته شود.
پزشک نمونه کوچکی از بافت یا سلول ها را برای بررسی در زیر میکروسکوپ برمی دارد تا ببیند آیا سلول های سرطانی وجود دارند یا خیر.
یک لوله نازک با نور در انتهای آن (آندوسکوپ) از طریق بینی وارد بدن می شود تا ناهنجاری های گلو را جستجو کند.
یک دستگاه کوچک به نام مبدل برای ارسال امواج صوتی استفاده می شود که هنگام برخورد با چیزی متراکم مانند اندام یا تومور ، منعکس می شود.
شما ممکن است از اشعه ایکس قفسه سینه برای بررسی سلامت کلی خود یا بررسی گسترش سرطان به ریه ها استفاده کنید.
اسکن CT (توموگرافی کامپیوتری) از پرتوهای اشعه ایکس برای ایجاد تصاویر مقطعی دقیق از داخل بدن شما استفاده می کند.
اسکن MRI (تصویربرداری رزونانس مغناطیسی) از امواج مغناطیسی و رادیویی برای ایجاد تصاویر دقیق از داخل بدن شما استفاده می کند.
اغلب اسکن PET (توموگرافی گسیل پوزیترون) همراه با سی تی اسکن توصیه می شود. مواد رادیواکتیو به بدن تزریق می شود تا به سلول های سرطانی کمک کند.
پس از پی بردن به سرطان گلو ، ممکن است طیف وسیعی از احساسات مانند ناباوری ، گیجی و ناراحتی و احساس از دست دادن کنترل را تجربه کنید. این واکنش ها طبیعی است و ممکن است برای شما مفید باشد که در مورد احساس خود با خانواده و دوستان صحبت کنید.
با پزشک خود در مورد درمانهایی که در دسترس شما هستند ، عوارض جانبی احتمالی و اینکه چه مدت باید درمان را شروع کنید صحبت کنید. قبل از تصمیم گیری تا جایی که می توانید وقت بگذارید.
موارد پیشنهادی
درمان بستگی به اندازه سرطان ، گسترش آن و سلامت کلی شما دارد.
آزمایش سرطان گلو ، وجود سرطان و میزان گسترش آن را تایید می کند. این مرحله بندی نامیده می شود و به پزشکان شما کمک می کند تا بهترین گزینه های درمانی را برای شما تعیین کنند. درمان سرطان های گلو شامل جراحی ، پرتودرمانی (پرتودرمانی) و شیمی درمانی یا ترکیبی از یک یا چند مورد از این موارد است.
بسته به اندازه تومور ، ممکن است به شما توصیه شود که آن را خارج کنید. نوع جراحی نیز بستگی به محل سرطان دارد و ممکن است شامل برداشتن قسمتی از حلق یا برداشتن نسبی یا کامل حنجره ، تیروئید یا زبان باشد.
پس از جراحی ، ممکن است پرتودرمانی (که به پرتودرمانی نیز معروف است) دریافت کنید. در برخی موارد پرتودرمانی اصلی ترین نوع درمان خواهد بود.
در برخی موارد ، شیمی درمانی همراه با اشعه مورد نیاز است ، به ویژه اگر تومورها بزرگ باشند یا سرطان به غدد لنفاوی گسترش یافته باشد. شیمی درمانی همچنین ممکن است برای کوچک کردن تومورها قبل از جراحی استفاده شود.
بسته به نوع درمان شما ، تیم درمانی شما ممکن است متشکل از تعدادی متخصص حرفه ای مختلف باشد ، مانند:
در حال حاضر هیچ برنامه ملی غربالگری سرطان گلو در استرالیا وجود ندارد.
حدود ۶۰ درصد از سرطان های حلق و حنجره در استرالیا ناشی از سیگار کشیدن است. حدود ۳۰ درصد ناشی از مصرف زیاد الکل است. بنابراین ترک سیگار و تعدیل مصرف الکل خطر ابتلا به سرطان گلو را به میزان قابل توجهی کاهش می دهد.
پزشک شما نمی تواند دوره دقیق بیماری را پیش بینی کند ، زیرا به شرایط فردی مانند نوع سرطان گلو و میزان گسترش آن ، سن ، سابقه پزشکی و سلامت کلی شما بستگی دارد.
ادامه مطلب علائم سرطان گلو چیست؟ – سایت تفریحی و سرگرمی جیران سرطان گلو عموماً به سرطان هایی
در این پست از مجله سلامت جیران قصد داریم به بررسی علائم و درمان بیماری های لثه بپردازیم. آیا اخیراً هنگام مسواک زدن ، مقداری خون در سینک دستشویی خود دیده اید؟ این خونریزی می تواند یکی از اولین علائم هشداردهنده ابتلا به بیماری لثه باشد.
نوع خفیف آن ژنژیویت نامیده می شود. هنگامی که آن را دارید ، فقط لثه های شما عفونی می شوند. اگر آن را درمان نکنید ، عفونت می تواند به زیر خط لثه شما نفوذ کرده و وارد استخوان شود. سپس به شکل جدی تری از بیماری لثه به نام پریودنتیت تبدیل می شود.
تحقیقات نشان داده شده است که لثه و پریودنتیت خطر ابتلا به بیماری هایی مانند دیابت ، بیماری های قلبی ، پوکی استخوان ، ذات الریه و سرطان را افزایش می دهند. تشخیص زودهنگام بهترین گزینه است.
اگر می دانید باید به دنبال چه چیزی باشید ، می توانید آن را قبل از جدی شدن پیدا کرده و درمان کنید. اگر تا الان توجه نکرده اید به موارد زیر توجه کنید:
لثه های قرمز و متورم: این یکی از اولین نشانه هایی است که لثه شما نیاز به توجه دارد. اریک سهل ، استادیار پریودنتیک در دانشگاه لوما لیندا می گوید: “بیماری های لثه معمولاً با التهاب در امتداد لثه شروع می شود.” آنها همچنین ممکن است احساس حساسیت یا دردناک کنند و هنگام نخ دندان کشیدن یا مسواک زدن به راحتی خونریزی کنند.
بوی بد دهان: دهان شما خانه ای گرم و مرطوب برای میلیون ها باکتری است. آنها از پلاک تغذیه می کنند ، بنابراین هرچه بیشتر از آن داشته باشید ، بوفه بزرگتر است. باکتری ها سمومی را آزاد می کنند که می توانند لثه ها و دندان ها را تحریک کرده و بوی بدی داشته باشند.
همچنین می تواند نشانه بیماری جدی لثه باشد. در صورت ابتلا به التهاب لثه ، نفس شما معمولاً تغییر نمی کند.
لثه هایی که کوچکتر می شوند: اگر دندان های شما بیشتر از گذشته به نظر برسند ، به احتمال زیاد آنها رشد نمی کنند و لثه های شما کوچک می شوند.
وقتی استخوان شروع به شکستن می کند ، لثه ها از دندان جدا می شوند و یک جیب ایجاد می کنند. به این کشیدن لثه عقب نشینی می گویند.
دندانهای حساس: اگر جرعه جرعه از یک نوشیدنی سرد باعث تکان خوردن شما می شود ، ممکن است دندان های شما چیزی را به شما بگویند. این یکی از علائم بیماری لثه است که اغلب با کوچک شدن لثه ها دست به دست می شود. با عقب نشینی لثه ها ، قسمت حساس دندان که عاج نامیده می شود نمایان می شود و هنگام قرار گرفتن در معرض آب و هوای سرد باعث ایجاد حساسیت دندان می شود.
دندان های تکان خورده یا متحرک: آیا این اواخر لبخند شما کمی متفاوت به نظر می رسد؟ بیماری لثه می تواند به استخوان هایی که دندان های شما را در محل خود نگه می دارند حمله کرده و باعث شل شدن یا حرکت آنها شود. پریودنتیت علت اصلی آن است و حتی می تواند نحوه نیش دندان ها را هنگام نیش زدن تغییر دهد. در مورد گزینه های مختلف صاف کردن دندان برای بزرگسالان بیشتر بدانید.
موارد پیشنهادی
هدف کنترل عفونت است. دندانپزشک شما به آنچه آسیب دیده است نگاه می کند تا بفهمد از کجا شروع کند.
تمیز کردن عمیق: اولین خط درمان بیماری لثه ، تمیز کردن دقیق و عمیق است.
برخلاف تمیز کردن معمولی ، که معمولاً فقط در بالای خط لثه انجام می شود ، تمیز کردن عمیق زیر خط لثه انجام می شود. دندانپزشک همچنین از ابزارهای ویژه ای استفاده خواهد کرد.
دندانپزشک شما می تواند کاری به نام جرم گیری انجام دهد. این کار باعث حذف تارتار در بالا و زیر خط لثه می شود. آنها همچنین ممکن است کاری به نام برنامه ریزی ریشه انجام دهند. این زمانی است که سطوح خشن ریشه دندان های شما صاف می شود. به لثه ها کمک می کند تا دوباره به دندان شما متصل شوند.
هر دو روش ممکن است بیش از یک بار به دندانپزشک مراجعه کنند.
دارو: هیچ قرص یا کرم جادویی وجود ندارد که بتواند بیماری لثه را درمان کند. با این حال ، دندانپزشک شما ممکن است دارو را به عنوان بخشی از درمان شما تجویز کند.
تراشه های ضد عفونی کننده یا میکروسفرهای آنتی بیوتیکی: شما این ژل ها یا ذرات ریز را در جیب های لثه خود قرار می دهید و به تدریج داروها را آزاد می کنند تا به کاهش اندازه جیب و خلاص شدن از شر باکتری ها کمک کند.
ژل آنتی بیوتیک: شما آن را بعد از تمیز کردن عمیق روی جیب های لثه پخش می کنید تا به کنترل عفونت کمک کنید.
سرکوب کننده آنزیم: شما این قرص را بعد از تمیز کردن عمیق مصرف می کنید تا از تجزیه بافت لثه آنزیم های خاص در دهان جلوگیری کند.
آنتی بیوتیک های خوراکی: برای عفونت های جدی تر ، می توانید این کپسول ها یا قرص ها را ببلعید.
جراحی: اگر تمیز کردن عمیق نتواند کل مشکل را برطرف کند ، ممکن است برای رفع آن نیاز به عمق بیشتری داشته باشید. دندانپزشک شما ممکن است توصیه کند:
جراحی پیوند لثه: یک جراح بافت را از قسمت دیگری از دهان شما (مانند کام شما) می گیرد و ریشه های دندان در معرض دید را می پوشاند تا از از دست رفتن استخوان یا پوسیدگی جلوگیری کرده و به دندان های حساس کمک کند.
جراحی فلپ: لثه های شما بالا آورده می شوند تا جراح بتواند در عمق زیر خط لثه شما قرار گیرد. سپس لثه شما را به جای خود می چسبانند تا در اطراف دندان محکم شود تا از تشکیل بیشتر جرم جلوگیری شود.
دندانپزشک همچنین ممکن است دهانشویه ضد میکروبی را توصیه کند. این را به عنوان بخشی از برنامه روزانه مسواک زدن خود در دهان خود بمالید تا به کنترل باکتری ها کمک کند. هم به صورت نسخه ای و هم بدون نسخه در دسترس است.
