سروده ی شهریار درباره آتش سوزی پارسه
- 3,543 بازدید
- 30 نوامبر 2011
- ایران معاصر, بزرگان ایران معاصر, دوران هخامنشیان
شادروان استاد محمدحسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار، یکی از برحستهترین سرایندگان ادبیات کلاسیک پارسی در دورهی معاصر، به سال ۱۲۸۵ در شهر تبریز زاده شد.در سنین جوانی، پس از سفری چهارساله به خراسان برای کار در اداره ثبت اسناد مشهد و نیشابور، به تهران بازگشت. او در ۱۳۱۵ در بانک کشاورزی استخدام و پس از مدتی به تبریز منتقل شد. دانشگاه تبریز شهریار را یکی از پاسداران شعر و ادب میهن خواند و عنوان دکترای افتخاری دانشکده ادبیات تبریز را نیز به وی اعطا کرد. او در سالهای ۱۳۲۹ تا ۱۳۳۰ اثر مشهور خود -حیدربابایه سلام- را میسراید. گفته میشود که این منظومه به ۹۰درصد زبانهای اتحاد جماهیر شوروی ترجمه و منتشر شده است. شهریار در روزهای آخر عمر به دلیل بیماری در بیمارستان مهر تهران بستری شد و پس از مرگ در ۲۷ شهریور ۱۳۶۷ بنا به وصیت خود در مقبرهالشعرای تبریز مدفون شد.
یکی از دلکشترین سرودههای شهریار، منظومهی تخت جمشید است. شهریار در این سروده روانش به شامگاه تخت جمشید پرکشیده و با شکوهی تمام، ویرانی این بنای شگفت روزگار را به دست سپاه اسکندر در کالبد سرودهای به یاد ماندنی به تصویر کشیده است.