سروش صحت در صبحانه با زرافه‌ها تلاش کرده تا موفقیت فیلم پیشینش یعنی «جهان با من برقص» و جهان فانتزی، درون‌نگرانه و انسان‌گرایانه آن را تکرار کند. همزمان در تلاش بوده تا جهان سریال‌های لیسانسه‌ها و مگه تموم عمر چندتا بهاره را به کار گیرد.
صبحانه با زرافه ها؛ معرفی و نقد فیلم صحت
نتیجه اثری است گرم و پرتب‌وتاب و همزمان دیوانه و مشنگ که تداعی‌کننده ترکیبی از «اسب حیوان نجیبی است» ساخته رضا کاهانی، «خرگیوش» ساخته مانی باغبانی و «جهان با من برقص» خود صحت است. در جهان صبحانه با زرافه ها، کوچکترین و احمقانه‌ترین تصمیماتی که شاید در شرایط عادی ارزش دراماتیک زیادی نداشته باشند، تبدیل به لولای داستان و روایت می‌شوند. در جهان صبحانه خوردن با زرافه ها، کشتن یک عنکبوت سرنوشت شخصیت‌ها را تغییر می‌دهد و دو قطبی رستگاری و تراژدی را رقم می‌زنند.
تماشای جهانی که سروش صحت خلق می‌کند، مستلزم جرات به خرج دادن و تن به فانتزی دادن است. به نظر می‌آید حالا دیگر می‌توان ادعا کرد که صحت به سبک و زبان روایی خاص خودش دست پیدا کرده است. اما همزمان باید در نظر داشت که صبحانه با زرافه‌ها به طرز ملوسی در تلاش بوده تا بیش از جهان با من برقص، جانب نظر مخاطب را بگیرد و جهان خاص و فانتزی‌اش را با مولفه‌های جذاب برای مخاطب بدنه سینما در هم آمیزد.
نکته مهم در مورد اجرای بازیگران اینکه بیژن بنفشه‌خواه که در سریال مگه تموم عمر چندتا بهاره، رگه‌های تازه‌ای از بازیگری‌اش را به نمایش گذاشته بود، حالا به واسطه شخصیت‌پردازی و دیالوگ‌نویسی غیرمتعارف و ویژه صحت، جنس تازه‌ای از اجرا را ارائه کرده است. درکنار او، باید به بازی هادی حجازی‌فر در فضای کاملا متفاوت و البته اجرای کم‌نقص هوتن شکیبا اشاره کرد. بهرام رادان هم تلاش کرده تا ترکیب شرارت، ساده‌دلی و حماقت توامانی که در فیلم بی‌پولی حمید نعمت‌اله به نمایش گذاشته بود را تکمیل و تکرار کند.
پاشنه آشیل فیلم پایان‌بندی آن است. پایان‌بندی‌ای که به خودی خود جذاب است، اما به نظر می‌رسد به عنوان راه فراری برای بی‌ایده بودن جهت سر و شکل دادن به داستان بعد از تراژدی ویلا بوده است. در مجموع اما باید گفت فیلم صبحانه با زرافه‌ها اثری سرخوش و حتی دیوانه است که سر وشکل و رنگ و لعاب خوبی دارد و البته که شکل خاصی از سرگرمی، سرخوشی و باری به هرجهت بودن را نمایش می‌دهد.
اگر حمید نعمت‌الله با آرایش غلیظ، حسین مهکام با بی حسی موضعی و عبدالرضا کاهانی با اسب حیوان نجیبی است تلاش‌هایی برای ساخت کمدی در فضایی ابزورد و متفاوت کردند و تلاش کردند تا جهان ذهنی خود را در قالب یک داستان شسته رفته به مخاطب عرضه کنند باید گفت سروش صحت با صبحانه با زرافه ها نبوغی از خود نشان داد که پیش‌قراول تمامی فیلمسازانی است سعی کردند در این گونه سینمایی خودی نشان دهند. صحت بعد از سال‌ها مشق فیلمسازی در فضایی متفاوت و ساخت سریال‌هایی که جهان را از دریچه ذهن خودش می‌دید حالا در صبحانه با زرافه‌ها در قله‌ای ایستاده است که می‌توان با تک تک سکانس‌هایش خندید و فکر کرد و حتی گاهی گریست. اینطور است که صحت حتی مرگ را و پوچی زندگی را به راحتی به سخره می‌گیرد و حتی ابایی ندارد که در میانه فیلم شخصیت اصلی را به سمت مرگ ببرد و باز دوباره او را به دنیای امروزی خودش بکشاند.
آخرین ساخته سروش صحت اتفاقی عجیب و قابل مطالعه در سینمای ایران محسوب می‌شود.اگر بسیاری از فیلمسازان درجه دو با ساخت کمدی‌های دم دستی و آمیزه‌ای از شوخی‌های جنسی، پیام انتهایی آثارشان را همچون سرپوشی برای بکارگیری طنز پایین‌تنه‌ای می‌دانستند، سروش صحت بدون هیچ رودربایستی تعارف را کنار گذاشته و با انبوهی از ارجاعات و‌کنایه‌های جنسی، یک تنه بار کل سینمای ایران را به دوش کشیده و در این بین قید پیام و نصیحت انتهایی را هم زده است.
فیلم جدید صحت، در ادامه تجریبات با من برقص و سریال مگه تموم عمر چند تا بهاره است که با ساختاری کامل‌تر ارائه شده است. فیلم در عین کمدی و فانتزی بودن، فلسفه و مضامین مهمی از مرگ و زندگی، عشق و جدایی و لذت و ترس را به نمایش در آورد تا جاییکه بهترین توصیف برای فیلم همان نمایش خود زندگی است.
