is_tag

• 28 بازدید
• 16 فوریه 2024
• اخبار سایت, داستان جالب, عکس, مطالب جالب

یک فیلم دزدی خوب چگونه است؟ آیا تماشای شخصی که به چیزی غیرممکن دست می‌باید، آن را به تجربه‌ای هیجان‌انگیز تبدیل می‌‌کند؟ یا نه رضایت از اجرای یک نقشه زیرکانه که به شکلی استادانه اجرا می‌شود؟ یا نه پالایش روانی و تخلیه هیجانی از تماشای اینکه چگونه یک آدم بازنده به نهادی به دلیلی مشروع و قانع‌کننده آسیب می‌زند؟ حتی علی رغم برخی از نامتعارف‌ترین فیلم‌های سرقتی که پیش داوری‌های ما درباره این ژانر را تغییر داده‌اند، به سختی می‌توانید فیلمی کاملا شبیه متخفان رودریگو مورنو را نام ببرید. فیلمی که یکی از ساده‌ترین و بی‌هیاهوترین سرقت‌هایی که تاکنون از یک بانک دیده‌اید را به تصویر می‌کشد. با فیلیموشات و معرفی و نقد فیلم بزهکاران یا مجرمان همراه باشید.

فهرست بهترین فیلم ها با موضوع سرقت

خلاصه داستان فیلم بزهکاران

فیلم بزهکاران The Delinquents یا در ترجمه‌ای دیگر مجرمان را اینطور می‌شود تعریف کرد؛ موران (دنیل الیاس) و رومان (استبان بیلیاردی)، دو کارمند بانک هستند که در مقطعی از زندگی‌شان، زیست معمولی و روزمره خود را زیر سوال می‌برند. یکی از آن‌ها راه‌حلی پیدا می‌کند و جرمی را مرتکب می‌شود؛ زمانی‌که موران به اندازه دو برابر حقوق خود تا زمان بازنشستگی، از بانک پول می‌دزدد. او قبل از اینکه به کار خود اعتراف کند، همکارش رومان را وارد نقشه خود می‌کند و از او می‌خواهد در ازای نیمی از آن پول، تا زمان آزادی‌اش از زندان آن‌ها را در جایی مخفی نگه‌ دارد. این تصمیم به تغییری بزرگ در زندگی هر دوی آن‌ها منجر می‌شود. تغییری که می‌تواند برای‌شان رهایی‌بخش باشد.

البته این نماینده سینمای آرژانتین برای رقابت در اسکار، یکی از آن فیلم‌های سرقتی است که بیشتر از خود دزدی به عواقب آن می‌پردازد. فیلم‌های دزدی اغلب حول طراحی یک نقشه مفصل و سپس اجرای آن ساخته می‌شوند. اما این یک فیلم دزدی است که شاید حتی بتوان آن را اثری ضد این ژانر نامید. زیرا فیلم باطمانینه و متکفرانه مورنو با طنز گزنده و لحن گاه شاعرانه خود، نه تنها قواعد آشنای این ژانر را زیر و رو می‌کند، بلکه با انحراف‌های روایی خود شما را به جایی می‌برد که انتظارش را ندارید. اما همه این‌ها باعث نمی‌شوند که با فیلمی قدرتمند طرف نباشید. فیلمی که در انتها این احساس را به شما می‌دهد که یکی از واقعی‌ترین فیلم‌های سرقت را دیده‌اید. بزهکاران که اولین‌بار در بخش نوعی نگاه جشنواره فیلم کن به نمایش درآمد، یک فیلم سرقت هوشمندانه است که در نهایت به تعمقی در معنای زندگی و امکان رهایی در جهان معاصر می‌پردازد.

بازیگران و عوامل فیلم بزهکاران

دنیل الیاس در نقش موران، یک کارمند بانک است که تصمیم می‌گیرد از شعبه محل کارش دزدی کند. استبان بیلیاردی که اخیرا در فیلم انجمن برف Society of the Snow دیده شده است، در نقش رومان حضور دارد. او همکار موران است و به شکلی ناخواسته همدست او می‌شود. بازیگر فیلم قصه‌های وحشیانه Wild Tales، مارگاریتا مولفینو، شخصیت نورما، معشوق این دو کارمند بانک مذکور را به تصویر کشیده است. جرمن د سیلوا که با نقش راننده کامیون تنهای درام تحسین‌شده درختان اقاقیا Las acacias شناخته می‌شود، در نقش رئیس شعبه – و همچنین یک سردسته خلافکاران در زندان – حضور دارد. لورا پاردس که بخاطر بازی در فیلم‌هایی مانند گل La Flor، ترنکه لاوکین Trenque Lauquen و همچین فیلم‌های هرمیا و هلنا Hermia & Helena، شاهزاده فرانسه The Princess of France و ویولا Viola از ماتیاس پی‌نیرو، از چهره‌های مطرح سینمای هنری آرژانتین محسوب می‌شود، در نقش لورا اورتگا، شخصیتی سخت‌گیر و قاطع است که تحقیقات درباره سرقت از بانک را انجام می‌دهد.

کارگردان فیلم بزهکاران کیست؟

مورنو بزهکاران را براساس فیلمنامه‌ای از خودش مقابل دوربین برده و همچنین در کنار مانوئل فراری و نیکلاس گلدبارت، یکی از سه تدوین‌گر فیلم بوده است. این فیلمساز آرژانتینی فعالیت جدی خود را با کارگردانی اپیزودی از فیلم آنتولوژی سال ۱۹۹۸ اوقات بد Bad Times، شروع کرد. این فیلم برنده جایزه فدراسیون بین‌المللی منتقدان فیلم (فیپرشی) از جشنواره بین‌المللی فیلم مار دل پلاتا شد. اما این اولین فیلم انفرادی مورنو، محافظ The Minder در سال ۲۰۰۶ بود که نام او را در عرصه بین‌المللی مطرح کرد. این فیلم جایزه آلفرد باوئر را از جشنواره فیلم برلین برد (این جایزه به فیلمی که چشم‌اندازهای تازه‌ای به روی هنر سینما می‌گشاید اهدا می‌شود). فیلم بعدی مورنو، یک دنیای مرموز A Mysterious World، همانند محافظ، در بخش مسابقه جشنواره برلین حضور داشت و برای کسب خرس طلایی برلین رقابت کرد. هرچند در نهایت این جدایی نادر از سیمین اصغر فرهادی بود که برنده خرس طلایی شد. بزهکاران، پنجمین فیلم بلند انفرادی مورنو و موفق‌ترین اثر او تا به امروز محسوب می‌شود.

نقد و بررسی منتقدان درباره فیلم بزهکاران

گاردین | امتیاز: ۱۰۰ از ۱۰۰

پیتر بردشاو | این قصه طولانی و پراکنده عمیقا عجیب، کاملا منحصر بفرد، فریبنده و خارق‌العاده درباره یک سرقت از بانک در بوینس آیرس…جسورانه در مسیر نامتعارف خود پیش می‌رود…این فیلم می‌تواند یک اثر کلاسیک کالت باشد.

فیلم استیج | امتیاز: ۹۱ از ۱۰۰

روری اوکانر | فیلمی آرام و خوددار که هرگز گیرایی خود را از دست نمی‌دهد، حتی زمانی‌که با حاشیه‌روی‌های کمی بیش از حد خواب‌آلودش به سمت پرده نهایی‌ خود حرکت می‌کند.

هالیوود ریپورتر | امتیاز: ۹۰ از ۱۰۰

جردن مینزر | یک فیلم سه ساعته که در دو بخش داستان خود را روایت می‌کند و به عنوان یک قصه جنایی طولانی و باطمانینه و با یکی از احتمالا آرام‌ترین سرقت‌های بانک در تاریخ سینما شروع می‌شود. اما سپس تغییر مسیر می‌دهد و پیچیده‌تر و عمیق‌تر می‌شود، راز و رمزهای تازه‌ای می‌سازد و روابط عاشقانه غیرمنتظره‌ای خلق می‌کند.

ایندی‌وایر | امتیاز: ۸۳ از ۱۰۰

دیوید ارلیش | در حالی‌که بزهکاران مشخصا برای برانگیختن تماشای فعالانه و کنار زدن قصه‌گویی الگوریتمی که روح سینمای معاصر را از بین برده، ساخته شده است، حس و حال عاشقانه دلنشینش آن را به تجربه‌‌ای لذت‌بخش تبدیل می‌کند که می‌توان برای ساعتی در آن غرق شد.

اسکرین دیلی | امتیاز: ۸۰ از ۱۰۰

وندی آید | این یک تریلر جنایی نسبتا آشنا است، با اینحال این فیلم بازیگوش و جذاب مورنو چندین پیچش داستانی غافلگیرکننده و دلچسب دارد.

مجله پیست | امتیاز: ۷۰ از ۱۰۰

روری دوهرتی | مورنو مانند بهترین فیلم‌های سینمای آرژانتین، روانشناسی استنباطی اما پیش پا افتاده را با یک نقد اجتماعی تند و تیز ادغام می‌کند. علی رغم شفافیت کامل ایده‌های تماتیک بزهکاران در تمام مدت زمان ۱۸۹ دقیقه‌ای آن، مورنو چنان کنترل و تسلطی بر شخصیت‌ها و بازیگرانش نشان می‌دهد که فیلم همچنان متقاعدکننده باقی می‌ماند.

راجر ایبرت | امتیاز: ۶۳ از ۱۰۰

جوردین سرلز | با فیلمبرداری زیبا و اجراهای باطمانینه و متفکرانه‌ای که بزهکاران دارد، نمی‌توان جذابیت بالای آن را حداقل در فصل ابتدایی انکار کرد. اما همانطورکه فیلم پیش می‌رود، به‌نظر می‌رسد که از ماهیت اصلی خود فاصله می‌گیرد. علی رغم مدت زمان بیش از سه ساعته فیلم، ایده‌ها و شخصیت‌های آن پرداختی ناقص دارند.

نقد فیلم مجرمان برگرفته از سایت ریورس شات

کیتلین کویینلان | اگر محل کار شما با درهای قفل شده بزرگ، میله‌های آهنی ضخیم و رویه‌های سخت‌گیرانه، پیشاپیش شبیه سلول زندان به‌نظر برسد، آیا واقعا تفاوتی می‌کند که جای آن‌ها را با هم عوض کنید؟ موران (دنیل الیاس)، صندوق‌دار بانکی در بوینس آیرس در فیلم بزهکاران رودریگو مورنو، فرقی میان آن‌ها نمی‌بیند. از نگاه موران، سه سال و نیم حبس بخاطر سرقت از بانک در عوض ۲۰ سال کارمندی، بهترین معامله ممکن است. بنابراین، با کم‌ترین قیل و قال، مبغلی معادل دو برابر میزان حقوقش در طول دو دهه را از انبار بانک می‌دزدد، آن را پنهان می‌کند و خود را تحویل می‌دهد.

این شاید معمولی‌ترین دزدی‌ای باشد که تاکنون در فیلمی دیده‌ شده است، اما پوچی و مضحکی آن، نقشی حیاتی در طراحی و یکپارچگی لحن خشک و بی‌روح فیلم ایفا می‌کند. بزهکاران یک تریلر جنایی هیجان‌انگیز درباره فرار از قانون نیست، بلکه قصه‌ای غریب و موشکافانه درباره خودشکوفایی و رهایی در یک جامعه سرمایه‌داری و روایتی است که بخاطر رویکرد آزادانه خود منطق و واقع‌گرایی را به چالش می‌کشد. فیلم در طول سه ساعت به آرامی و با از این شاخه به آن شاخه پریدن مسیر داستانی خود را طی می‌کند، به‌طوری که گذر زمان به شدت حس می‌شود که البته لذت‌بخش است؛ زیرا در این دنیایی که زمان برای لذت بردن در اختیار شماست، هیچ سنجیدن زمانی وجود ندارد.

حتی در زندان هم می‌توان قدردان زمان بود، همانطورکه موران خرسندانه منتظر دریافت پاداش نهایی خود است. همدست ناخواسته او در این جنایت همکارش رومان است. موران حاضر است پول نقدی که دزدیده را با او تقسیم کند، مشروط بر اینکه تا زمانی‌که او او در زندان بسر می‌برد، آن‌ را برایش در جایی پنهان نگه‌ دارد. کنجکاوی خود رومان مانع از این می‌شود که پیشنهاد ناگهانی و وسوسه‌آمیز دوستش را رد کند. اما او همچین در این مورد خاص یک شریک کامل به‌نظر می‌رسد، زیرا او در روز سرقت بخاطر قرار ملاقات با دکترش، بانک را ترک می‌کند. یک موقعیت تصادفی مناسب که این فرصت را به موران می‌دهد تا کارش را راحت‌تر انجام بدهد. البته این اتفاق، سوء‌ظن تیم تحقیقاتی مضحک بانک را برمی‌انگیزاند که در حال بررسی این سرقت هستند.

هنگامی‌که فیلم از پیش پا افتادگی عمدی این موقعیت دزدی عبور می‌کند، به سطحی متعالی‌تر می‌رسد. جایی‌که چشم‌انداز رها و رمانتیک طبیعتی روستایی به تصویر کشیده می‌شود. اینجاست که تصمیم موران برای ترک بانک کاملا پذیرفتی جلوه می‌کند. رومان برای مخفی کردن پول طبق نقشه موران به سفری اکتشافی به خارج از شهر می‌رود – پل را رد می‌کنی، از میان رودخانه می‌گذری، از تپه بالا می‌روی -، که حس و حالی از یک ماجراجویی ساده و کودکانه دارد. هنگامی‌که او به این سرزمین شگفت‌انگیز می‌رسد که موران درست قبل از زندانی شدنش از آن بازدید کرده بود، روایت فیلم رهاتر و خیال‌انگیزتر می‌شود. اما در عین حال فیلم بیش‌تر به کاوشی درباره تعارض‌های روستا و شهر، محدودیت‌ها و آزادی‌های هرکدام می‌پردازد و همچنین این پرسش را مطرح می‌کند که زیر‌وزبر کردن زندگی برای یک هدف خاص، چه معنایی دارد. پس از اینکه رومان به سمت این طبیعت روستایی کشیده می‌شود، با گروهی از دوستان که در کنار آب کمپ کرده‌اند، برخورد می‌کند. آن‌ها تجسمی از شکوه زندگی روستایی هستند که توسط آلخیو ماگیلو با رنگ‌هایی گرم و با ظرافتی بسیار همچون تابلویی نقاشی به تصویر کشیده شده‌اند.

موران و رومان به‌طرز جذابی به هم مرتبط هستند؛ آیا این دو مرد در دو سوی یک ترازوی متعادل‌اند، یکی خشنود از بخت و اقبال و دیگری غلتیده در رنج یا بالعکس. مورنو در طول فیلم با تشابهات و وانمایی‌ها بازی می‌کند. در چند مورد کارگردان از طریق اسپلیت اسکرین، کاراکترها را در حال انجام فعالیتی مشابه در فضاهای جداگانه نشان می‌دهد. در یکی از این صحنه‌ها، هر دو مرد دست خود را به سمت میزی در کنار تخت خود دراز می‌کنند تا سیگار خود را روشن کنند، اما در قاب دو بخش شده فیلم انگار دستان آن‌ها به هم می‌رسند که مانند دیوارنگاره آفرینش آدم از میکل‌آنژ است.

بنابراین حتی زمانی‌که رومان از مزایای تلاش‌های موران بهره می‌برد و با نورما که مشخص می‌شود معشوق هر دوی آن بوده زیر نور آفتاب به آسودگی وقت می‌گذراند، خیالش از این بابت راحت به‌نظر می‌رسد که خوشبختی در انتظار هر دوی آن‌هاست. لحن در تمام فیلم سرزنده و سبکبالانه است، اما هرگز سرسری و بی‌معنی نیست؛ لحظه‌های خیال‌انگیز عجیب و غریب در آن وجود دارند، با اینحال همه آن‌ها در خدمت حس کنجکاوی شگرفی‌ هستند که می‌توانیم با آن دنیا را ببینیم، البته اگر فقط روال‌های زندگی روزمره به ما اجازه آن را بدهند. البته مورنو در رویکردش در ارزیابی زندگی، به ویژه وقتی به دوگانگی زندگی در شهر و روستا می‌پردازد، سنجیده عمل می‌کند؛ وقتی از دیدار موران از آنجا و رابطه عاشقانه‌اش با نورما مطلع می‌شویم، او لاجرم از نگاه نورما مانند آدم شهری‌ای به‌نظر می‌رسد که رویای یک زندگی روستایی دوام‌ناپذیر را در ذهن می‌پروراند.

زمانی‌که محکومیت حبس موران به پایان می‌رسد، رومان شاید طعم زندگی‌ای دیگر را به اندازه کافی چشیده باشد، در حالی‌که موران تازه در آغاز این راه است. به‌نظر می‌رسد که از نظر مورنو مهم نیست کدام مسیر را انتخاب می‌کنید. زیرا آنچه اهمیت دارد، لذت سفری باطمانینه، زدن به راه‌های فرعی و شگفتی‌ها و رمز و رازهای مسیر است. شاید آن سوی دیگر این ماجرا، روابط متعهدانه، و زندگی در زادگاه بهتر و جذاب‌تر باشد، شاید هم نه. در حالی‌که مورنو آشکارا تعارض‌ها و ترفندهای ژانر جنایی را در یک ساعت اول بزهکاران واژگون می‌‌سازد، بقیه فیلم نیز با شکل داستان‌گویی سیال و رویاگونه خود، اصول درام روایی و خطی را وارونه می‌کند. این فیلمی متعهد به لذت‌های دلپذیر و چرخش‌های عجیب و خارق‌العاده وقایع است. آینه‌ای شگرف رو به دنیای واقعی، جایی‌که چیزهایی که باید غیرعادی و نامعمول باشند، مانند خرد شدن روح و روان آدم زیر فشار روزانه کار شرکتی، مسائلی معمولی و پیش پا افتاده هستند.

امتیاز سایت های سینمایی به فیلم مجرمان

تا زمان آماده سازی مطلب

مصاحبه با کارگردان فیلم

رودریگو مورنو: این فیلم یک کنش شاعرانه است

• یک فیلم کلاسیک قدیمی آرژانتینی از هوگو فرگونسه، به سختی یک جنایتکار Hardly a Criminal محصول ۱۹۴۹، نقطه شروعی مشابه فیلم من دارد. فیلم فرگونسه درباره مردی است که در مکانی با پولی زیاد کار می‌کند. او تصمیم می‌گیرد که آن را بدزدد و پنهان کند و سپس نزد پلیس برود و به جرم خود اعتراف کند و حکمش را بگذارند. من علاقه‌مند بودم که این خط داستانی را گسترش بدهم – نام شخصیت اصلی و کلمه بزهکار را در عنوان نگه داشتم تا این ارجاع پنهان نباشد – و به این ترتیب دیالوگی میان نسل خودم و سینمای کلاسیک ایجاد کنم. زیرا هیچ دیالوگی بین نسل من و سینمای آرژانتین در دهه‌های ۴۰ و ۵۰ وجود ندارد. برهه‌ای که به عنوان دوره طلایی سینما از آن یاد می‌شود، اما در سینمای امروزمان انعکاسی ندارد.
• به‌ نظر من دو شخصیت اصلی، رومان و موران، مکمل یک‌دیگر هستند. هر دوی آن‌ها یاد می‌گیرند که خطر کنند و زندگی‌شان را مورد بازنگری قرار بدهند. آن‌ها دو سرنوشت محتمل را نشان می‌دهند: یکی ماجراجویی را انتخاب می‌کند، دیگری از روزمرگی و اینکه بیش‌تر زندگی خود را وقف کار می‌کند – در اینجا کار در بانک -، رنج می‌برد. مثلا یک هیولا با دو سر است.
• رائول روئیز زمانی گفته بود هر وقت می‌خواهید فیلمی کارگردانی کنید، در نهایت دو فیلم می‌سازید. یکی فیلمی که در ظاهر دیده می‌شود، سپس فیلم دیگری که قاچاقی و مخفیانه وارد آن می‌کنید. بنابراین من این دو شخصیت را داشتم که تصمیم می‌گیرند با یک سرقت درگیر شوند و زندگی خود را تغییر بدهند. همچنین سرنوشت مشابهی با یک‌ دختر دارند و قصه‌های عاشقانه مشابهی را پشت‌سر می‌گذارند. با این حال، همرمان، سطح دیگری هم وجود دارد. شاید متظاهرانه به‌نظر برسد، اما برای من، این فیلم یک کنش شاعرانه و کم‌تر روایی است.

پوستر فیلم بزهکاران

• 72 بازدید
• 14 فوریه 2024
• اخبار سایت, داستان جالب, عکس, مطالب جالب

مستند عربی‌زبان چهار دختر به کارگردانی کوثر بن‌هنیه اولین نمایش جهانی‌اش را در بخش مسابقه اصلی جشنواره کن ۲۰۲۳ تجربه کرد و برای تصاحب نخل طلا رقابت کرد؛ و حالا هم نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین مستند بلند از نودوششمین جوایز آکادمی است. سینمادوستان، کوثر بن‌هنیه را با دوتا از فیلم‌های بلند اخیرش می‌شناسند: «زیبا و سگ‌ها» Beauty and the Dogs محصول ۲۰۱۷ که در بخش نوعی نگاه جشنواره کن به نمایش درآمد؛ و «مردی که پوستش را فروخت» The Man Who Sold His Skin محصول ۲۰۲۰ که نامزد دریافت اسکار بهترین فیلم بلند بین‌المللی شد.

بهترین‌ فیلم های بیوگرافی و زندگینامه ای تاریخ

خلاصه داستان فیلم چهار دختر

اگر بشود خلاصه داستان فیلم مستند چهار دختر Four Daughters را تعریف کرد، اینطور می‌شود گفت؛ الفه میان نور و تاریکی ایستاده است؛ زنی تونسی که مادر ۴ دختر هم هست. روزی دو دختر بزرگ‌تر او ناپدید می‌شوند. کوثر بن هنیه فیلمساز، برای پر کردن جای خالی آن‌ها از بازیگران حرفه‌ای دعوت می‌کند تا نقش دو دختر غایب را بازی کنند. او با ابداع یک تجربه سینمایی منحصربه‌فرد کاری می‌کند که پرده از داستان زندگی الفه و دخترانش برداشته شود. این سفر خودمانی که امید، طغیان، خشونت، خواهر بودن و… را در خود جای داده است سوال‌هایی درباره شالوده جوامع ما مطرح می‌کند.

عوامل و بازیگران Four Daughters

نویسنده و کارگردان: کوثر بن هنیه، مدیر فیلمبرداری: فاروق لاریدا، تدوینگران: کوثر بن هنیه، ژان-کریستوف هایم و قتیبه بارهامجی، آهنگساز: امین بوحافه، بازیگران: هند صبری (الفه)، الفه الحمرونی، ایا تشیکاوی، تیسیر الشیخاوی، مجد مستوره و…

داستان ۴ دختر از کجا شروع شد؟

الفه حمرونی اهل کشور تونس در ماه آوریل ۲۰۱۶ به شهرت بین‌المللی رسید؛ زمانی که از افراطی‌گری دو دختر نوجوانش، غفران و رحمه، پرده برداشت که از تونس خارج شده بودند تا در کنار نیروهای داعش در لیبی بجنگند. حمرونی به‌طور علنی از مسئولان کشورش انتقاد کرد که جلوی دخترانش را نگرفتند و به آن‌ها اجازه خروج دادند. اتفاقی که دوباره زمانی رخ داد که این دو زن توسط نیروهای لیبی دستگیر شدند و دوباره مسئولان تونسی واکنشی نشان ندادند. علاوه بر این‌ها، حمرونی گفت که به او اجازه خروج از کشور داده نشد تا خودش برود و در لیبی دنبال دخترانش بگردد.

کوثر بن هنیه در خصوص شروع کار ساخت این فیلم در گفت‌وگو با سایت سینمایی «دِ رَپ» گفته است: «وقتی در سال ۲۰۱۶ کار روی این پروژه را شروع کردم، فکر می‌کردم مستندی به سبک «مگس روی دیوار» (Fly-on-the-wall Documentary) می‌سازم ولی این شیوه جواب نداد چون نمی‌توانست داستان چندلایه این خانواده را روایت کند و امکان دسترسی به گذشته را هم به من نمی‌داد؛ امکانی که برایم خیلی جالب بود و می‌خواستم گذشته را کاوش کنم تا به خاستگاه تراژدی این خانواده برسم. در مرحله‌ای از کار با خودم فکر کردم که سبک بازنمایی واقعیت واقعا کلیشه‌ای است ولی می‌توانم به‌خوبی از آن استفاده کنم، مثل یک تئاتر برشتی. این‌طور شد که به عنوان روشی برای احضار گذشته از آن سوءاستفاده کردم و گذاشتم خانواده درباره گذشته‌اش فکر کند و بازیگران در خصوص انگیزه سوال‌هایی بپرسند.»

نقد و بررسی منتقدان درباره فیلم چهار دختر

سن فرانسیسکو کرانیکل | امتیاز ۱۰۰ از ۱۰۰

جی. الن جانسن | این فیلم مملو از شادی و خنده است؛ و همین‌طور اشک و آه. «چهار دختر» درباره خیلی چیزهاست، از جمله خواهر بودن، دشواری‌های والدین، پشت سر گذاشتن یک آسیب روحی در جامعه‌ای مردسالار، و افراط‌گرایی مذهبی؛ اما بیش از همه این‌ها، سرشار از زندگی است و تمام موفقیت‌ها و لذت‌ها و دردها و ناامیدی‌هایی که همراه آن می‌آیند.

هالیوود ریپورتر | امتیاز ۹۰ از ۱۰۰

لاویا گیارکی | فیلم بن هنیه به‌ندرت سوءاستفاده‌آمیز و استثماری احساس می‌شود؛ و در واقع، بیش از هر چیزی، «چهار دختر» در صداقت و جسارتش افراط می‌کند.

لس آنجلس تایمز | امتیاز ۹۰ از ۱۰۰

جاستین چنگ | «چهار دختر» فیلمی غم‌انگیز درباره مادرها و دخترها، بی‌رحمی سرکوب شدن و ماهیت بی‌ثبات اما افشاکننده بازیگری است.

ورایتی | امتیاز ۸۰ از ۱۰۰

جسیکا کیانگ | فیلم بن هنیه آن‌قدر ویژگی و موتور محرک دارد که به‌سختی می‌شود فقط یک دلیل را برای جذابیت و درگیرکنندگی‌اش نام برد؛ اثری که در قیاس با فیلم غیرمنسجم قبلی او با عنوان «مردی که پوستش را فروخت» – که ناگهان نامزد دریافت جایزه اسکار هم شد – یک پیشرفت تمام‌عیار و چشمگیر به شمار می‌رود.

پلی‌لیست | امتیاز ۶۷ از ۱۰۰

گرِگوری اِلوود | با این‌که بن هنیه به فرمول سینمایی‌اش چسبیده است «چهار دختر» را حقیقتا به‌سختی می‌شود فراموش کرد. این فیلم تا روزها پس از دیدنش با شما خواهد ماند؛ و بخش اعظمی از این موضوع به خاطر پشتکار اندوه‌بار الفه برای پیدا کردن بچه‌هایش است و البته کمی هم به دلیل مهارت داستان‌گویی بن هنیه.

گاردین | امتیاز ۶۰ از ۱۰۰

پیتر بردشا | «چهار دختر» نقاط ضعف خودش را دارد اما صاحب گرمای احساسی واقعی و همدردی انسانی است؛ یک مستنددرام (داکیودراما) که دست به تجربه می‌زند و بازیگرانی را برای ایفای نقش آدم‌هایی واقعی در داستانی تراژیک به کار می‌گیرد.

نیویورک تایمز | امتیاز ۶۰ از ۱۰۰

بئاتریس لوآیزا | به‌کارگیری شیوه بارها استفاده‌شده بازنمایی واقعیت، تنش‌های یک خانواده و زخم‌های آن‌ها را در معرض دید قرار می‌دهد ولی «چهار دختر» همچنان فیلمی حساب‌شده است.

امتیاز سایت های سینمایی به فیلم چهار دختر

اینجا امتیاز کاربران سایت «آی‌ام‌دی‌بی» و دو سایت مطرح جمع‌آوری آرای منتقدان را می‌بینید:

حرف‌های کارگردان چهار دختر

کوثر بن هنیه: مادر بودن آسان نیست؛ و همین‌طور زن بودن

• این فیلم به‌واسطه شیوه بازنمایی واقعیت و دعوت از دو بازیگر برای ایفای نقش دختران غایب الفه (مادری که چهار دختر دارد و روزی با ناپدیدشدن دو نفرشان مواجه می‌شود) مثل فیلمی بود که دائم در مرحله شکل‌گیری و کامل شدن قرار داشت. به عنوان مثال، وقتی استراحت می‌کردیم حواسم به دخترها بود و می‌دیدم که آن‌ها گپ می‌زنند و با هم آواز می‌خوانند؛ و اینجا بود که می‌گفتم: «این را بگیریم.» اصلا به همین دلیل «چهار دختر» یک مستند است.
• ما بازیگرانی را به کار گرفتم ولی آن‌ها هم نقش خودشان را بازی می‌کنند. هند صبری برای الفه حکم آینه را دارد و جالب بود که شخصیت الفه را انگار به دو نیم تقسیم کردیم. بازیگران ما فوق‌العاده بودند حتی با این‌که سردرگم شده بودند؛ مثلا هند صبری هر روز از من می‌پرسید: «این چه فیلمی است؟» چون بازیگران عادت دارند فیلمنامه‌ای باشد و آن‌ها روی شخصیت‌شان کار کنند. آن‌ها به این امر عادت ندارند که با شخص واقعی‌ای که نقشش را بازی می‌کنند در فیلمی دیدار کنند که دارند نقش او را در آن بازی می‌کنند و حتی رویکردی انتقادی هم دارند. کار راحتی نبود اما واقعا هیجان‌انگیز و جالب بود.
• من عاشق شخصیت‌های ضدونقیض هستم؛ آدم‌هایی که درون خودشان دچار تعارض هستند. الفه در این فیلم، قیم پدرسالاری ازمدافتاده است. او زن بسیار قوی‌ای است که مطیع هم نیست اما تصورش (که ریشه در تربیت او دارد) این است که با رفتار کردن مثل یک مرد می‌تواند به‌نوعی دخترانش را از خطر مصون بدارد؛ ولی این شیوه اشتباهی است برای رفتار کردن با دختران جوانش. در واقع او به‌نوعی دیگر دارد همان اشتباه‌هایی را بازتولید می‌کند که در دوران رشد تجربه کرده است. این مضمون کاملا جهانی است.
• ما می‌کوشیم در مورد بچه‌های‌مان از اشتباه‌هایی که تجربه کردیم پرهیز کنیم و آن‌ها را تکرار نکنیم اما این کار آسان نیست و گاهی وقت‌ها متوجه نیستیم که داریم همان‌طور رفتار می‌کنیم. مادر بودن آسان نیست. زن بودن هم راحت نیست؛ و «چهار دختر» به تمام این موضوع‌ها می‌پردازد.

پوستر فیلم چهار دختر