is_tag

• 34 بازدید
• 20 فوریه 2024
• اخبار سایت, داستان جالب, عکس, مطالب جالب

«بچه‌زرنگ» به تهیه‌کنندگی حامد جعفری تنها فیلم غیرکمدی سینمای ایران است که توانست به باشگاه ۶۰میلیاردی‌های سینمای ایران وارد شود و در جمع ۶ فیلم پرفروش تاریخ سینمای ایران قرار بگیرد.

این انیمیشن سینمایی که از ابتدای اکران با اقبال کودکان و خانواده‌هایشان همراه شده است، تا امروز نزدیک به ۱میلیون و ۹۰۰هزار مخاطب در سینما‌های کشور به تماشایش نشسته‌اند و بر همین اساس به لحاظ تعداد مخاطب، سومین فیلم جدول اکران سال جاری است که همچنان نمایش آن در سالن‌های سینمای کشور ادامه دارد.

«بچه زرنگ» که سینمای راهبردی کودک و نوجوان را نمایندگی می‌کند، پس از کمدی‌های «فسیل»، «هتل»، «شهر هرت»، «انفرادی» و «هاوایی» قرار گرفته و جایگاه ششمین فیلم پرفروش تاریخ سینمای ایران را به خود اختصاص داده است.

این انیمیشن سینمایی از ابتدای اکران تاکنون رکورد پرمخاطب‌ترین انیمیشن و پرفروش‌ترین فیلم کودک تاریخ سینمای ایران را نیز از آن خود کرده است که فروشی بیش از ۶۲ میلیارد تومان می‌شود.

«بچه‌زرنگ» محصول مشترک گروه هنر پویا و کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان است که به همت یک گروه ۲۵۰ نفره از هنرمندان جوان ایران ساخته شده است.

رونمایی از «انتخاب» در هنر و تجربه

مراسم رونمایی فیلم سینمایی «انتخاب» با حضور امید نیکنام نویسنده و کارگردان، لیلا حیدری مجری طرح و نماینده تهیه‌کننده، سجاد شهریاری، سعیده جمشیدی و پارمیدا افشار بازیگران فیلم توسط گروه سینمایی هنر و تجربه در پردیس سینمایی چارسو برگزار شد.

امید نیکنام کارگردان و نویسنده فیلم «انتخاب» درباره محتوای فیلم گفت: موضوع جدی که من در زندگی دارم، انسانی است که همه می‌شناسیم و من خیلی علاقه‌مندم تا جایی که امکانش باشد ذات انسان را کشف کنم و در موردش بنویسم و فیلم بسازم.

نیکنام افزود: مساله انتخاب هم یکی از همین موضوعاتی است که انسان با آن مواجه است؛ اینکه چطور انتخاب می‌کند و پیش می‌رود و این انتخاب‌های ما در نهایت چطور زندگی ما را می‌سازد.

پس از آن سجاد شهریاری کارگردان سینما و یکی از بازیگران فیلم نیز گفت: این فیلم در سال ۱۳۹۶ ساخته شد و در آن زمان کار خیلی سختی بود. امیدوارم لایق این باشیم که از این فیلم لذت ببرید.

در پایان سعیده جمشیدی دیگر بازیگر فیلم بیان کرد: با اجازه آقای نیکنام من اکران این فیلم را به مرحوم فرشاد کلباسی تقدیم می‌کنم که دستیار این کار بودند و بسیار انسان معتقد و شریفی بودند. روحشان شاد باشد.

اکران «انتخاب» از یکشنبه- ۲۹ بهمن ماه- در سینما‌های منتخب هنروتجربه آغاز شده است. محمود پاک‌نیت، عباس جمشیدی‌فر، فقیهه سلطانی، سجاد شهریاری از دیگر بازیگران این فیلم هستند.

در خلاصه داستان «انتخاب» آمده است: آرش نویسنده‌ای است که دچار چالش‌هایی در زندگیش شده و به همین دلیل به سمت شهری که استادش زندگی می‌کند، سفر کرده تا از او راهنمایی و مشورت بگیرد. در این مسیر با افراد مختلفی آشنا می‌شود که باعث می‌شوند مسیر زندگی او تغییر پیدا کند.

فیلم‌های گروه سینمایی هنر و تجربه، هر روز در دو سانس ۱۶ و ۱۸ در سینما‌های منتخب این گروه در تهران اکران می‌شود و روز‌های چهارشنبه نیز در سینما‌های منتخب هنر و تجربه در شهرستان‌های سراسر کشور روی پرده می‌رود.

«رویای کاغذی» بهترین فیلم جشنواره ابوظبی شد

فیلم سینمایی «رویای کاغذی» به کارگردانی علی عطشانی همزمان با اکران در ایران، در نود و یکمین حضور بین‌المللی خود موفق شد جایزه بهترین فیلم جشنواره بین‌المللی فیلم ابوظبی را دریافت کند. این فیلم از چهارشنبه- ۲۵ بهمن ماه- به سرگروهی سینما هویزه مشهد اکران شده است.

فیلم سینمایی «رویای کاغذی» تاکنون در جشنواره‌های متعدد خارجی حضور داشته و جوایز مهمی را از فستیوال‌های مختلف بین‌المللی دریافت کرده است.

فیلمنامه «رویای کاغذی» را جابر قاسمعلی براساس ایده‌ای از علی عطشانی نوشته و مینا وحید، کامران تفتی، زینب (نگار) ملاکی و امیرحسین رضازاده نقش‌های اصلی این فیلم را ایفا کرده‌اند.

• 25 بازدید
• 19 فوریه 2024
• اخبار سایت, داستان جالب, عکس, مطالب جالب

باورش سخت است ولی در روزگاری نه‌چندان دور، زامبی‌ها شمایل فرهنگی‌ای نبودند که امروز هستند. طرفداران ژانر وحشت از زمانی که هالیوود در دهه ۱۹۳۰ زامبی‌ها را به آن‌ها معرفی کرد دوستدار این موجودات کریه و مخوف و متعفن شدند اما تا دهه ۱۹۶۰ زمان برد تا منتقدان و تماشاگران بیش‌تری زامبی‌ها را جدی بگیرند؛ و این تغییر شگرف کاملا به‌واسطه آثار فیلمساز مستقلی به نام جرج ای. رومرو صورت گرفت که با چند بازیگر تازه‌کار و گروهی از محلی‌های پیتسبرگ، در سال ۱۹۶۸ با فیلم «شب مردگان زنده» این ژانر را متحول کرد. با وجود این، محبوبیت عمومی تا سال ۲۰۰۲ طول کشید که فیلم «۲۸ روز بعد» و اقتباس سینمایی دیدنی از بازی‌های ویدیویی «اهریمن مستقر» Resident Evil در فاصله چند ماه از یکدیگر به نمایش درآمدند و استقبالی را به همراه آوردند که با عرضه سریال محبوب «مردگان متحرک» The Walking Dead در سال ۲۰۱۰ به اوج خودش رسید؛ و از آن روز، زامبی‌ها در زمره محبوب‌های فرهنگ عامه قرار گرفتند. این حرف‌ها بهانه‌ای است تا بهترین فیلم های زامبی تاریخ سینما را معرفی کنیم.

فهرست بهترین فیلم های زامبی دار تاریخ سینما بر اساس زمان انتشار مرتب شده است

فهرست ترسناک ترین و وحشتناک ترین فیلم های جهان

فیلم قطار بوسان | ۲۰۱۶ | Train to Busan

• کارگردان: یان سنگ هو

در این فیلم ترسناک جذاب و خونین که به‌شکل غیرمنتظره‌ای احساسی است پدری با دختر کوچکش در میان شیوع گسترده زامبی‌ها در یک قطار سریع‌السیر به دام می‌افتد. این فیلم کره‌ای هیجان‌انگیز به مانند ترکیبی از تریلر سال ۱۹۷۶ «گذرگاه کاساندرا» (که در آن ویروسی در یک قطار منتشر می‌شود) و فیلم علمی‌تخیلی ویران‌شهری (دیستوپیایی) «اسنوپیئرسر» (یا «قطار برف‌شکن») از ساختار یک فیلم فاجعه‌ای کلاسیک بهره می‌برد تا خطوط داستانی و شخصیت‌هایی متفاوت را در بستری هراسناک به هم بیامیزد. «قطار بوسان» با لوکیشن‌های حیرت‌انگیز متعدد، خشونتی بهت‌آور و بازی‌های واقعا دوست‌داشتنی ترکیب بازیگران، به سوی نقطه اوجی پیش می‌رود که به احتمال زیاد اشک شما را درمی‌آورد.

فیلم بدن های گرم | ۲۰۱۳ | Warm Bodies

• کارگردان: جاناتان لِوین

فیلم های کمدی‌رمانتیک زامبی محور در طول دهه ۱۹۸۰ به گرایشی دور از انتظار بدل شدند و فیلم‌هایی چون «دبیرستان زامبی» Zombie High، «من یک زامبی نوجوان بودم» و «دوست‌پسرم برگشته» به مانند دانشمندی مجنون – که در آزمایشگاه مواد شیمیایی را با هم ترکیب می‌کند – ژانرهای سینمایی را به هم ادغام می‌کردند؛ اما فرمول اصلی تا زمانی کامل نشده بود که این کمدی زامبی‌محور فریبنده همچو «نسیمی نیروبخش از هوای گندیده» در سینماها پخش شد. این عاشقانه «رومئو و ژولیت»وار که بر اساس رمانی عامه‌پسند به همین نام شکل گرفت یک فیلم شب قراری تمام‌عیار برای طرفداران عشق‌زده ژانر وحشت است.

فیلم سرزمین زامبی | ۲۰۰۹ | Zombieland

• کارگردان: روبن فلیشر

۲۰۰۸ سالی موفق و حتی طلایی برای مردگان متحرک (بخوانید زامبی‌ها) بود چون بیش از بیست فیلم زامبی به‌سرعت و پشت‌سرهم عرضه شدند از جمله آثار قابل توجهی مثل «ضبط۲»، «برف مردگان» (Dead Snow) و آخرین اثر رومرو با عنوان «بقای مردگان» (Survival of the Dead)؛ اما نخستین فیلم بلند روبن فلیشر بود که همه توجه‌ها را جلب کرد. پیرنگ فیلم اریژینال نیست اما فیلمنامه تیزهوشانه، جلوه‌های بصری پویا و بازی‌های مفرح جالب‌توجه «سرزمین زامبی» را به یکی از سرگرم‌کننده‌ترین فیلم‌های استودیویی دهه بدل کرد.

فیلم برف مرده | Dead Snow | 2009

• کارگردان: تامی ویرکولا

زمانی که تعداد فیلم‌های زامبی ساخته‌شده در یک دوره کوتاه زیاد شد، راه‌های نوآوری در ژانرهای فرعی بسیار محدود شدند. در این برهه، تومی ویرکولا، فیلمساز نروژی، تصمیم گرفت ژانر فیلم های کمدی زامبی را با چیزی ترسناک در دنیای واقعی ترکیب کند. زامبی‌ها به خودی خود موجوداتی وحشتناک هستند، اما اگر آنها زامبی‌های نازی باشند، سطح ترس و شرارت دو برابر خواهد شد.

فیلم برف مرده (با عنوان انگلیسی Dead Snow) با الهام از یک افسانه نروژی، داستان چند دانشجو را روایت می‌کند که برای تعطیلات به منطقه‌ای پوشیده از برف رفته‌اند تا با تفریحات زمستانی خود را سرگرم کنند. اما اتفاقاتی هولناک انتظار آنها را می‌کشد. در زمان جنگ جهانی دوم، این منطقه توسط نیروهای نازی اشغال شده و به مدت سه سال، مردم آنجا مورد شکنجه قرار می‌گرفتند. در اواخر جنگ، زمانی که نیروهای آلمان در حال شکست بودند، مردم به نیروهای اشغالگر حمله کردند و بسیاری را کشتند اما برخی از آنها به سمت کوهستان فرار کردند و تا مدت‌ها این تصور وجود داشت که آنها از سرما یخ زده‌اند. اما حالا شایعاتی مطرح شده که موجوداتی ترسناک در لباس نازی‌ها دیده شده‌اند.

فیلم برف مرده داستانی تازه را در قالبی سرگرم‌کننده، دلخراش و خشن روایت می‌کند. تومی ویرکولا و استیگ فروده هنریکسن با اقتباس از فیلم‌هایی مثل مرده شریر (با عنوان اصلی The Evil Dead محصول ۱۹۸۱) و آثار ژانر اسلشر توانستند رضایت تماشاگران و منتقدان را جلب کنند. همین موضوع باعث شد تا دنباله آن، فیلم برف مرده ۲ (با عنوان اصلی Dead Snow 2: Red vs. Dead) نیز در سال ۲۰۱۴ ساخته شود.

فیلم پونتی‌پول | ۲۰۰۸ | Pontypool

• کارگردان: بروس مک‌دانلد

در اغلب فیلم‌های زامبی، گاز گرفتن یا واکنشی شیمیایی یا خودِ مرگ است که آدم‌ها را به این موجودات تشنه‌ی خون بدل می‌کند؛ اما این فیلم مستقل کانادایی پریشان‌کننده، شکل جدیدی از شیوع را به این ژانر اضافه کرده است: زبان انگلیسی. استیون مک‌هَتی بازی استادانه‌ای دارد در نقش مجری بددهن یک برنامه رادیویی در ایستگاه کوچک شهری به نام پونتی‌پول در ایالت انتاریو که گزارش‌هایی را دریافت می‌کند مبنی بر حمله‌های خشونت‌باری که همشهریان با مِن‌مِن‌کردن کلمه‌های تصادفی تکراری مرتکب‌شان می‌شوند؛ و به‌تدریج مشخص می‌شود که عبارت‌های خاصی – وقتی با صدای بلند بیان شوند – می‌توانند انسان‌ها را مثل یک ویروس آلوده کنند. «پونتی‌پول» که ماجراهایش تقریبا به‌طور کامل در فضای کلاستروفوبیک یک ایستگاه رادیویی می‌گذرد یک اثر شگفت‌انگیز کم‌هزینه است که هر دقیقه‌اش که می‌گذرد آزاردهنده‌تر و هراس‌انگیزتر می‌شود.

فیلم ۲۸ هفته بعد | ۲۰۰۷ | ۲۸ Weeks Later

• کارگردان: خوان کارلوس فرِسنادیو

این فیلمساز اسپانیایی که عهده‌دار کارگردانی این دنباله جذاب بر فیلم دنی بویل شد (که در بالا معرفی شد) توانست در لحظه‌هایی از فیلمش اکشن و تعلیق را تا حدی نزدیک به غیرقابل تحمل بالا ببرد. هرچه فیلم اصلی نگاهی راحت و تفکربرانگیز و کاملا تکان‌دهنده به آخرزمان داشت، دنباله دیوانه‌وار فرسنادیو وقتی داستانش به اوج می‌رسد به سیرک سه‌صحنه‌ای بی‌امان و وحشتناکی بدل می‌شود. ترس‌ها حسی‌ترند، خون و خون‌ریزی بیش‌تر است، و حال‌وهوای کلی به‌مراتب سیاه‌تر و شوم‌تر از فیلم قبلی است. خلاصه این‌که هیچ شخصیتی روی پرده – فارغ از این‌که چقدر دوست‌داشتنی باشد یا نوع‌دوست – این بار از مرگی بی‌رحمانه در امان نیست.

فیلم سیاره وحشت | ۲۰۰۷ | Planet Terror

• کارگردان: رابرت رودریگز

این ادای دین محبت‌آمیز به فیلم‌های زامبی جفنگ ایتالیایی مثل «شهر کابوس» (اومبرتو لنتسی) و «جهنم مردگان زنده» (برونو ماتی) یک اکشن-ترسناک پست‌مدرن است که به یک اندازه تماشاگرانش را از ترس به هوا می‌فرستد و آن‌ها را به خنده می‌اندازد. پاستیش رودریگز که با فناوری دیجیتال جوری تصاویرش کهنه شده‌اند که فیلمی گرایندهاوسی از دهه ۱۹۷۰ را به یاد بیاورد ترکیب بازیگران پرستاره‌ای را در حال تیراندازی، پیشروی، قتل‌عام و بازکردن راه‌شان از میان موج‌های متوالی زامبی‌ها بودند. در فیلمی مملو از لحظه‌های عجیب‌وغریب و گاهی باحال، هیچ لحظه‌ای باحال‌تر از صحنه‌ای نیست که شخصیت رُز مک‌گوآن از مسلسلی استفاده می‌کند که به جای پای مصنوعی خود حملش می‌کند.

فیلم ضبط | ۲۰۰۷ | REC

• کارگردان: ژاومه بالاگرو و پاکو پلاسا

این فیلم ترسناک موفق اسپانیایی مثل چند فیلم دیگر این فهرست، دقیقا از قواعدی پیروی نمی‌کند که جرج رومرو پایه گذاشت؛ اما به اندازه کافی از نمونه‌هایی استفاده می‌کند که نتیجه مورد نظرش را بگیرد. به‌علاوه، «ضبط» به اندازه خود جهنم ترسناک است! فیلم با ادغام تصاویر آرشیوی پیداشده، شیطانی که آدم‌ها را تسخیر کرده و شیوعی زامبی‌طور، به ترکیبی خوفناک رسیده است و داستان کابوس‌وار گزارشگری تلویزیونی و فیلمبردار وفادارش را روایت می‌کند که گروهی از آتش‌نشان‌ها و ماموران پلیس را در ساختمانی هزارتوگونه در بارسلونا دنبال می‌کنند؛ و زمانی که در اعماق ساختمان قرار می‌گیرد فیلم به معادلی سینمایی از تجربه ورود به یک خانه جن‌زده بدل می‌شود و شوک پس از شوک است که به تماشاگر داده می‌شود.

فیلم سپیده‌دم مردگان | ۲۰۰۴ | Dawn of the Dead

• کارگردان: زک اسنایدر

طرفداران ژانر وحشت زمانی مشکوک و نگران شدند که این کارگردان سابق ویدیوموسیقی‌ها تصمیم گرفت به عنوان اولین فیلم بلندش مسئولیت کارگردانی بازسازی اثر ماندگار رومرو را بر عهده بگیرد؛ اما در نهایت، ترس آن‌ها به شادمانی و تشویق بدل شد چون موفقیت فیلم در گیشه همچون نیروی سنگین پتکی بود که جمجمه یک زامبی را خرد می‌کند. نسخه اسنایدر که وحشیانه خونین است و ضرباهنگ موشکی دارد یک بار دیگر گروهی از بازمانده‌های ناامید را در فروشگاهی بزرگ به دام می‌اندازد که توسط غول‌های گوشتخوار محاصره می‌شود؛ اما فیلم به چند روش بامزه نسخه اصلی را به‌روزرسانی کرد تا بتوان از آن به عنوان بهترین بازسازی مدرن در نوع خودش نام برد. اسنایدر هفده سال بعد با فیلم نامربوطی به نام «ارتش مردگان» دوباره به ژانر زامبی بازگشت که فیلم درخور توجهی نیست.

فیلم شان مردگان | ۲۰۰۴ | Shaun of the Dead

• کارگردان: ادگار رایت

وقتی محبوبیت ژانری رو به افول می‌رود به‌گونه‌ای اجتناب‌ناپذیر فیلم‌های هجوآمیز یا مسخره‌گر مثل کرکس بر بالای پیکر نیمه‌جان ژانر حاضر می‌شوند و نوید مرگی حتمی و نزدیک را می‌دهند؛ اما فیلم زام-کام (زامبی-کمدی) خالص و خنده‌دار ادگار رایت درباره دو آدم علاف و تنبل دوست‌داشتنی که می‌جنگند تا دوستان و خانواده‌های‌شان را از آخرالزمان مردگان نجات بدهند نه‌فقط در تجلیل ژانر زامبی است بلکه طراوتی دوباره به آن بخشیده است. سایمن پِگ که نقش اصلی را بازی کرده است (و مثل همه بازیگران بازی درجه یکی دارد) در نگارش فیلمنامه زیرکانه فیلم هم سهیم بوده که مملو از ارجاع‌های آگاهانه به فیلم‌های هراس‌انگیز جرج رومرو است. از زمان اثر ماندگار مل بروکس با عنوان «فرانکنستاین جوان» یک فیلم کمدی ترسناک این‌طور موفق نبوده است.

فیلم ۲۸ روز بعد | ۲۰۰۲ | ۲۸ Days Later

• کارگردان: دنی بویل

در حالی که طرفداران سختگیری که اصرار دارند فقط جسدهای متحرک را می‌شود زامبی به شمار آورد با حضور این فیلم در فهرست ما مشکل خواهند داشت، واقعیت این است که اثر تحسین‌شده دنی بویل درباره ویروسی که سریع منتشر می‌شود و آدم‌ها را به قاتلانی بی‌مغز بدل می‌کند در خصوص احیای ژانر روبه‌مرگ زامبی کاری بیش از هر فیلمی انجام داده است که پس از «شب مردگان زنده» ساخته شده‌اند. علاوه بر این، قربانیان آلوده به ویروس فیلم تقریبا مشابه زامبی‌هایی هستند که در سری فیلم‌های «احیاگر»، «مرده زنده» (Dead Alive) اثر پیتر جکسن و یک دوجین فیلم دیگر به تصویر کشیده شده‌اند.

فیلم روز مردگان | ۱۹۸۵ |  Day of the Dead

• کارگردان: جرج ای. رومرو

سومین فیلم زامبی کارنامه رومرو با فاصله خونین‌ترین و سیاه‌ترین قسمت در مجموعه فیلم‌های زامبی‌محور او به حساب می‌آید؛ فیلمی که در ابتدا مورد توجه اغلب طرفداران ژانر وحشت قرار نگرفت چون لوکیشن کلاستروفوبیک و ضرباهنگ به‌عمد حساب‌شده فیلم آن‌ها را پس زد؛ اما در گذر زمان، این پرتره مصالحه‌ناپذیر از بشریت در آستانه انقراض، تماشاگران خودش را پیدا کرد و امروز به‌درستی به عنوان یکی از آثار مهم ژانر پذیرفته شده است. «روز مردگان» که بخش اعظمی از داستانش در پناهگاهی زیرزمینی می‌گذرد گروهی از دانشمندان را دنبال می‌کند که با سربازان مسلحی – که مامور محافظت از آن‌ها هستند – به مشکل برمی‌خورند؛ و در حالی که انسان‌ها به‌شکلی احمقانه با هم درگیرند یک زامبی تروتمیز به نام باب (با بازی درخشان شرمن هاوارد) به عنوان همدردی‌برانگیزترین شخصیت فیلم ظاهر می‌شود.

فیلم بازگشت مردگان متحرک | ۱۹۸۵ | The Return of the Living Dead

• کارگردان: دَن اوبانِن

وقتی یک گاز سمی عجیب به‌طور تصادفی در زیرزمین یک ساختمان فرآورده‌های پزشکی در کنتاکی پخش می‌شود گروهی از پانک‌های هیچ‌انگار، یک متصدی کفن‌ودفن و چند کارگر انبار خودشان را در نبرد با صدها زامبی می‌بینند. این کمدی ترسناک مخوف با باند صدای مرگباری حاوی ترانه‌های موفق گروه‌هایی چون «فلش ایتِرز»، «دِ کرَمپس»، «۴۵ گرِیو» و «دِ دَمند»، در زمره آثاری از این ژانر قرار می‌گیرد که دیالوگ‌های نقل‌شدنی زیادی هم دارند. به‌علاوه، فیلم دنیا را با این ایده آشنا کرد که غذای محبوب زامبی‌ها «مغز» است! ترکیب جوان بازیگران فیلم عالی است اما بازیگران کهنه‌کار نقش‌های مکمل، کلو گولَگِر و جیمز کارن و دان کَفا هستند که حقیقتا بر پرده نقره‌ای می‌درخشند.

فیلم احیاگر | ۱۹۸۵ | Re-animator

• کارگردان: استوارت گوردِن

هیچ فیلمسازی به اندازه استوارت گوردن فقید به قوه تخیل هیجان‌زده اچ.پی. لاوکرفت ادای دین و احترام نکرده است؛ فیلمسازی که اقتباس به‌شدت پرشور و پرانرژی او از داستان کوتاه سال ۱۹۲۱ این نویسنده با عنوان «هربرت وست – احیاگر» شاهکار سینمایی او به شمار می‌رود. شخصیت جفری کامبس – یک دانشجوی بدسیرت پزشکی که آزمایش‌های پیچیده‌اش به خلق زامبی‌های ابرانسانی می‌انجامد – به جمع دکتر فرانکنستاین، دکتر جِکیل و دکتر مورنائو در پانتئون بهترین دانشمندان دیوانه تاریخ سینما می‌پیوندد. «احیاگر» به‌قدری محبوب شد که دو دنباله بر آن ساخته شد، چند کتاب مصور نوشته شد و یک نمایش موزیکال تحسین‌برانگیز از آن روی صحنه رفت؛ نمایشی که بارها بینندگان سه ردیف اول سالن را غرق خون مصنوعی کرد!

فیلم ماوراء | ۱۹۸۱ | The Beyond

• کارگردان: لوچو فولچی

زامبی‌هایی را که کج‌وکوله راه می‌روند می‌شود به‌راحتی از کنارشان عبور کرد و زامبی‌هایی را که می‌دوند می‌توان با دسترسی به یک خودروی سریع در گردوخاک جا گذاشت؛ اما برای گریز از دست زامبی‌های فراطبیعی تقریبا هیچ راهی وجود ندارد و این موضوعی است که شخصیت‌های اثر لوچو فولچی به آن پی می‌برند و لرزه بر اندام‌شان می‌افتد. «ماوراء» ساختاری همچون کابوس دارد که همین‌طور تماشاگر را بیش‌تر و بیش‌تر در خود فرو می‌برد و زامبی‌هایش خیلی ساده ناگهان و از ناکجا ظاهر می‌شوند. آن‌ها تلوتلوخوران از دل سایه‌ها و تاریکی پدیدار می‌شوند مثل افکاری سرزده تا چند چشم را از کاسه درآورند یا چندتا پوست از قربانیان‌شان بکنند و سپس می‌روند و در عالم اموات دوباره غیب می‌شوند. با این وضعیت است که شما از خودتان می‌پرسید چطور می‌توانید با زامبی‌هایی بجنگید که اصلا حضور ندارند؟

فیلم مرده و دفن‌شده | ۱۹۸۱ | Dead & Buried

• کارگردان: گری شرمن

دن اوبانن که فیلمنامه «بیگانه» اصلی را نوشته و «بازگشت مردگان زنده» را (که در بالا معرفی شد) کارگردانی کرده، در نگارش فیلمنامه «مرده و دفن‌شده» سهیم بوده است. داستان در روستای ساحلی خواب‌زده پاترز بلاف روی می‌دهد که ساکنانش وقت فراغت‌شان را به ماهی‌گیری، شایعه‌پراکنی و کشتار گردشگران می‌گذرانند! اگر تا این حد عجیب نیست باید بدانید که مهمانان مرده چندان در عالم اموات باقی نمی‌مانند. جیمز فارِنتینو در نقش کلانتر این شهر کوچک که پا از گلیم خود فراتر گذاشته بازی یکدستی دارد اما جک البرتسن با ایفای نقش متصدی کفن‌ودفن خوش‌مشربی که کسب‌وکارش سکه شده در کانون توجه است. فضای غنی فیلم مملو از غافلگیری است و «مرده و دفن‌شده» همان تهدید شومی است که باید دنبالش باشید.

فیلم زامبی | ۱۹۷۹ | Zombie

• کارگردان: لوچو فولچی

این فیلم که با عنوان «زامبی ۲» هم شناخته می‌شود به عنوان دنباله غیررسمی «سپیده‌دم مردگان» اثر رومرو در نظر گرفته شده است. «زامبی» که فیلمی به‌شدت تنفرانگیز هم هست به لطف مهارت کارگردانی لوچو فولچی به عنوان یکی از اساتید سینمای گور ایتالیا، هویتی کاملا مستقل و برای خودش دارد. فیلمبرداری پرده عریض سرجو سالواتی، چهره‌پردازی فوق‌العاده جانِتو دِ روسی و موسیقی متن ضربانی بی‌امان فابیو فریتسی، بی‌اندازه در خدمت جهان فیلم قرار گرفته‌اند. لوکیشن فیلم در جزیره‌ای کاراییبی هم حس‌وحال افسون‌شده‌ای را برای فیلم تامین کرده است و تیسا فارو (خواهر میا) هم در نقش زن قهرمان داستان – که جست‌وجوی پدر گم‌شده‌اش او را در برخورد نزدیکی با زامبی‌ها قرار می‌دهد – حضوری دلنشین دارد.

فیلم سپیده‌دم مردگان | ۱۹۷۸ | Dawn of the Dead

• کارگردان: جرج ای. رومرو

داستان خونین چهار بازمانده‌ای که در یک فروشگاه بزرگ به‌طور موقت از دست جسدهای گرسنه‌ای پناه می‌گیرند که زمین را به تسخیر خود درآورده‌اند، دنباله‌ دیدنی و هولناک رومرو بر شاهکارش «شب مردگان زنده» است که کمدی سیاه را به ژانر فیلم‌های زامبی می‌افزاید؛ و نتیجه، یک فیلم کلاسیک کالت است. جلوه‌های ویژه تکان‌دهنده فیلم که حاصل کار تام ساوینی، جادوگر چهره‌پردازی، است دل و روده تماشاگران را در زمان نمایش اولیه فیلم حسابی به‌هم ریخت؛ اما امروز لحظه‌های غم‌انگیز و سودازده‌ای مثل صحنه دراز کشیدن شخصیت‌های گِیلِن راس و دیوید اِمج روی تخت – در حالی که ناامید به سوی خیره شده‌اند – است که سخت‌ترین ضربه‌های احساسی را به تماشاگر فیلم وارد می‌کند.

فیلم شب مردگان زنده | ۱۹۶۸ | Night of the Living Dead

• کارگردان: جرج ای. رومرو

اثر کلاسیک رومرو نقطه عطف فیلم‌های زامبی‌محور است تا حدی که کتاب زامبی‌های سینمایی را بازنویسی کرد و همچنان الهام‌بخش فیلمسازانی است که پا به این مسیر می‌گذارند. «شب مردگان زنده» که با قالب تصویری دستکاری‌نشده و زمخت یک فیلم مستند فیلمبرداری شده است، بدون این‌که به زحمت بیفتد صحنه‌ها و موقعیت‌های ترسناکی که تماشاگر را به ناخن جویدن هم می‌اندازند، تفسیر اجتماعی متفکرانه و یک زیرمتن سیاسی قدرتمند را با هم آمیخته و به تاثیری درخشان رسیده است. دوین جونز، ستاره فراموش‌نشدنی فیلم، یکی از کاریزماتیک‌ترین نقش‌های اصلی تاریخ سینمای وحشت شد و شخصیت پرمایه‌اش به معیاری برای تمام مبارزان آینده این دست فیلم‌ها بدل شد.

فیلم با یک زامبی قدم زدم | ۱۹۴۳ | I Walked with a Zombie

• کارگردان: ژاک ترنر

ترنز با همکاری وَل لوتِن تهیه‌کننده، چند فیلم ترسناک تحسین‌شده را برای «آرکی‌او پیکچرز» در دهه ۱۹۴۰ ساختند از جمله این عاشقانه گوتیک هراسناک درباره پرستار بی‌گناهی که در جریان مراقبت از بیماری بیهوش در مزرعه‌ای کاراییبی جذب یک دنیای تاریک فراطبیعی می‌شود. فضای رویاگون و جلوه‌های بصری الهام‌گرفته فیلم از ژانر نوآر به‌راستی فراموش‌نشدنی‌اند اما داربی جونز بازیگر بلندبالای فیلم – که اقتباسی آزاد از رمان «جین ایر» اثر شارلوت برونته است – در نقش زامبی گنگی که به کشیش شرور داستان خدمت می‌کند «با یک زامبی قدم زدم» را از آنِ خودش کرده است؛ و جالب این‌که پس از گذشت هشتاد سال، سایه ترس‌انگیز و چشمان پیازی او همچنان تن بینندگان فیلم را به لرزه می‌اندازد.

فیلم زامبی سفید  | ۱۹۳۲ |  White Zombie

• کارگردان: ویکتور هالپِرین

بِلا لوگوسی یک سال پس از شوکه کردن سینماروها با نقش‌آفرینی نمادین کنت دراکولا، عنوان‌های خبری را با ایفای نقش اصلی نخستین فیلم زامبی تاریخ سینما به خود اختصاص داد؛ و نقش یک دکتر جادوگر شیطان‌صفت به نام مِردِر لِژاندره را در این فیلم کلاسیک تاثیرگذار ایفا کرد. «زامبی سفید» که با استفاده از تجهیزات باقی‌مانده، لباس‌ها و دکورهای دیگر فیلم‌های ترسناک آن دوره، فقط در یازده روز فیلمبرداری شد در زمان اولین نمایشش به موفقیتی چندانی دست پیدا نکرد اما به‌تدریج در گذر زمان، مورد استقبال قرار گرفت و موفقیتی قابل توجه هم در گیشه کسب کرد. البته لوگوسی هرگز در نقش اصلی چیزی کم‌تر از مسحورکننده نیست حتی اگر مردگان را بیدار کند یا به ارتش زامبی‌هایش دستور قتل عام بدهد. تعجبی ندارد که ابرستاره موسیقی هوی متال یعنی راب زامبی، نخستین گروه موسیقی خود را از روی این فیلم نام‌گذاری کرد.

• 43 بازدید
• 19 فوریه 2024
• اخبار سایت, داستان جالب, عکس, مطالب جالب

«بچه‌زرنگ» به تهیه‌کنندگی حامد جعفری تنها فیلم غیرکمدی سینمای ایران است که توانست به باشگاه ۶۰میلیاردی‌های سینمای ایران وارد شود و در جمع ۶ فیلم پرفروش تاریخ سینمای ایران قرار بگیرد.

این انیمیشن سینمایی که از ابتدای اکران با اقبال کودکان و خانواده‌هایشان همراه شده است، تا امروز نزدیک به ۱میلیون و ۹۰۰هزار مخاطب در سینما‌های کشور به تماشایش نشسته‌اند و بر همین اساس به لحاظ تعداد مخاطب، سومین فیلم جدول اکران سال جاری است که همچنان نمایش آن در سالن‌های سینمای کشور ادامه دارد.

«بچه زرنگ» که سینمای راهبردی کودک و نوجوان را نمایندگی می‌کند، پس از کمدی‌های «فسیل»، «هتل»، «شهر هرت»، «انفرادی» و «هاوایی» قرار گرفته و جایگاه ششمین فیلم پرفروش تاریخ سینمای ایران را به خود اختصاص داده است.

این انیمیشن سینمایی از ابتدای اکران تاکنون رکورد پرمخاطب‌ترین انیمیشن و پرفروش‌ترین فیلم کودک تاریخ سینمای ایران را نیز از آن خود کرده است که فروشی بیش از ۶۲ میلیارد تومان می‌شود.

«بچه‌زرنگ» محصول مشترک گروه هنر پویا و کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان است که به همت یک گروه ۲۵۰ نفره از هنرمندان جوان ایران ساخته شده است.

منبع: کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان

• 164 بازدید
• 19 فوریه 2024
• اخبار سایت, داستان جالب, عکس, مطالب جالب

بی بدن مصداقی است بر آن دسته از فیلم‌هایی که مجذوب ایده می‌شوند و در فرایند تعجیل برای رسیدن به نسخه نهایی فیلمنامه و فیلم، از کیفیت‌های داستان‌پردازی و اجرا و کارگردانی نسبتا غافل می‌مانند و تمام پتانسیل‌هایشان آزاد نمی‌شود. سال‌هاست که ضعف در مرحله فیلمنامه‌نویسی گریبان سینمای ما را گرفته و سال‌هاست که این قلم و بسیاری دیگر از صاحبنظران این مسئله را چشم اسفندیار تولیدات تصویری ایران می‌دانند.

فیلم بی بدن؛ معرفی، نقد، حاشیه و عکس‌ها

در این مسیر برخی از فیلمنامه‌نویسان برای نزدیک شدن به ایده‌هایی جذاب و پرکشش از یکسو و سراغ گرفتن از مسائل قابل لمس برای مخاطب سینما، سراغ نگارش فیلمنامه بر اساس رخدادها و پرونده‌های قضایی واقعی رفته‌اند. این مسئله به خودی خود بسیار نیکوست. چرا که بخش بزرگی از تولیدات سینمایی موفق در جهان هم بر مبنای اقتباس از یک کتاب یا برداشتی از یک پرونده یا رخداد واقعی تولید می‌شوند. آن‌ها به این نتیجه رسیده‌اند که تمام قصه‌های دنیا در ذهن یکی دو نویسنده نیست و باید چشم باز کرد و از قصه‌ها و رخدادهای پرکششی که هر روز کنارمان رخ می‌دهد بهره ببریم.

در واقع لازم نیست همواره چرخ را از نو اختراع کنیم. کاظم دانشی یکی از استعدادهای نوظهور در سینمای ایران است که با نگارش و ساخت فیلمنامه «علفزار» سری در سرها درآورد. حالا و در جشنواره چهل و دوم فجر، دانشی نویسنده فیلمنامه یکی از پرسروصداترین فیلم‌های جشنواره است. «بی بدن» علیرغم تکذیب خود نویسنده، بر اساس یک پرونده واقعی قضایی به نگارش درآمده است. پرونده قتل یک دختر توسط دوست پسرش و از بین بردن جسد او. جسدی که هیچ وقت پیدا نشد، حکمی که تمام شواهد برای قاتل بودن پسر را تایید می‌کرد به جز جسدی که ثابت‌کننده نهایی این قتل باشد و اعدامی که پس از سال‌ها کش و قوس سرانجام رخ داد.

فیلمنامه بی‌بدن اما تصمیم گرفته تمام این رگه‌ها را یکجا در متن بگنجاند. نتیجه چه شده است؟ فیلمنامه‌ای که به وضوح نیمه تمام است و اگر حوصله‌ای بیشتری صرف نگارش آن می‌شد، حتما بسیار منسجم‌تر و کم زایده‌تر و هدفمندتر از آب در می‌آمد. پس بی‌بدن فیلم قابل توجهی است چون به سوژه جالب توجهی پرداخته است، اما برای تبدیل به فیلم خوبی شدن، موانعی پیش رو دارد

فیلم به وضوح مسئله اعدام کردن یا نکردن قاتل، قصاص کردن یا نکردن، بخشیدن یا نبخشیدن محکوم به اعدام و دشواری‌های صدور حکم قطعی در مورد قتل و البته شیوه مواجهه خانواده و بستگان محکوم به قتل و مقتول را هدف گرفته است. طبیعتا این چیدمان به خودی خود پرکشش است و پر تنش. اما سوال اینجاست که آیا نگارش یک فیلمنامه بر اساس یک رخداد واقعی، نویسنده را از پرداختن به ساختار و جزییات در نگارش فیلمنامه بی‌نیاز می‌کند؟ ارزش افزوده‌ای که نگارش فیلمنامه برای رخداد واقعی به همراه دارد چیست؟ آیا نباید که فیلمنامه هسته اصلی داستان واقعی را شناسایی کند و آن را به شکلی واضح و منسجم پرداخت کند و به روایت آن بپردازد؟ سوال اینجاست. یک قتل رخ داده و یک جسد مفقود شده و یک پسر نوجوان به قتل محکوم شده است.

حال کشمکش این است که او قاتل هست یا نیست و او با عفو روبرو می‌شود یا نمی‌شود؟ پس در این بین ماجرای اثبات قاتل بودن یا نبودن و یا در نهایت مورد عفو قرار گرفتن یا نگرفتن هسته اصلی قصه است. از سوی دیگر پرداختن به خانواده‌های قاتل و مقتول می‌تواند یک رگه داستانی دیگر باشد. یعنی پرداختن به شیوه زیست و تربیت آن‌ها که در نهایت منجر به رشد پسر و دختری شده که حالا یکی‌شان قاتل است و دیگری مقتول. از سوی دیگر رگه اعتراض به صدور حکم اعدام و زیر سوال بردن اصل تشخیص قطعی برای قصاص کردن یا نکردن یک متهم به قتل رگه دیگری از داستان را شکل می‌دهد.

فیلمنامه بی‌بدن اما تصمیم گرفته تمام این رگه‌ها را یکجا در متن بگنجاند. نتیجه چه شده است؟ فیلمنامه‌ای که به وضوح نیمه تمام است و اگر حوصله‌ای بیشتری صرف نگارش آن می‌شد، حتما بسیار منسجم‌تر و کم زایده‌تر و هدفمندتر از آب در می‌آمد. پس بی‌بدن فیلم قابل توجهی است چون به سوژه جالب توجهی پرداخته است، اما برای تبدیل به فیلم خوبی شدن، موانعی پیش رو دارد.

از سوی دیگر انتخاب بازیگران در فیلم تاثیر زیادی در چند پاره شدن آن داشته است. از یکسو الناز شاکردوست تلاش کرده تا یکی از بازی‌های قوام یافته‌اش را تحویل مخاطب بدهد و از سوی دیگر اشتباه مطلق در انتخاب سروش صحت به عنوان پدر دختر متوفی، فیلم را با صورت به زمین کوبیده است. گویی باید پذیرفت که صحت کارگردان و نویسنده‌ای بسیار جذاب و دلنشین است و بازیگری بسیار بد و نچسب. از سوی دیگر چفت و بست بازی گلاره عباسی و پژمان جمشیدی درست از آب در نیامده جهان این پدر و مادر نخراشیده از آب درآمده است. در این بین مینا وحید، نقشی را بازی کرده که به لحاظ لحن و نگاه و زبان بدن همخوانی ذاتی خوبی با خودش دارد. برجسته‌ترین بازی فیلم اجرای نوید پورفرج در نقش بازپرس است که از مجموع بازی‌های فیلم درخشان‌تر است.

اما در این بین نکته اصلی کجاست؟ تدوین، تدوین و تدوین. فیلم صحنه‌ها و پلان‌های شلخته و اضافه بسیاری دارد که با یک تدوین سختگیرانه و منسجم سر حوصله و فرصت و حذف دقایقی از فیلم، می‌توان امیدوار بود که انسجام بیشتری در روایت و حتی حسی که از بازی بازیگران منتقل می‌شود، نصیب مخاطب گردد. بی‌بدن را باید کنار سایر آثاری قرار داد که به هر قیمت که شده تلاش کردند به جشنواره برسند و از تدوین‌های نیم‌بند و عجولانه‌شان (در کنار عجله در نگارش فیلمنامه، کارگردانی، بازی و…) هم ضربه خوردند. بی‌بدن در ساختار و شکل‌دهی به بدنه خودش، دچار پراکندگی و سردرگمی نسبی است و به بدنی پراکنده بدل شده است که بازنگری در تدوین آن می‌تواند این پراکندگی را بکاهد.

اما نکته جالب توجه آن است که بزرگ‌ترین خدمت به بی‌بدن از سوی جشنواره رقم خورد. در واقع بیرون نگه داشتن فیلم از بخش مسابقه اصلی جشنواره و حواشی خبری و رسنه‌ای اطراف این مسئله، به برگ برنده‌ای برای فیلم بی‌بدن تبدیل شد تا نگاه‌ها را به سوی خودش جلب کند و این ویژگی حتما در موعد اکران به کمک فیلم خواهد آمد. بی‌بدن پاس گل هیات انتخاب جشنواره را به خوبی قدردان بود و گل برتری‌اش را به ثمر رساند.