بعضی از روزنامهها وجه منفی را برجسته میکنند
- 16 بازدید
- 9 آوریل 2024
- اخبار سایت, داستان جالب, عکس, مطالب جالب
حجتالسلام و المسلمین علیرضا پناهیان، استاد حوزه و دانشگاه در برنامه «ماه من» شبکه سه سیما درباره تاثیر حسادت در زندگی فردی و اجتماعی افراد و مواجهه بعضی از رسانهها با افراد گفت: بعضی از روزنامههای ما حسودند. یعنی حسادت را درون خود نهادینه کردند. هرچه وجه مثبت در طرف مقابل ببینند نمیگویند، اما وجه منفی را برجسته میکنند. این روزنامهها باید تعطیل شوند؛ چون آنها استادان بداخلاقی در جامعه هستند. معنا ندارد که احزاب نسبت بهه هم حسودانه برخورد کنند. امام علی (ع) میفرمایند: حسود کسی است که یا غیبت میکند، یا تملق میکند. از طرفی، تا مصیبت پیش میآید، شماتت میکند.
حجتالسلام پناهیان ادامه داد: خیلی از گناهمان در اثر نیازهای جسمی، عاطفی و … است. خدا گناهانی را که در اثر نیاز یا غفلت است، راحت میبخشد. اما انسان نه به حسادت نیاز دارد و نه خطای ناشی از آن در اثر غفلت است. این خطا ریشه عمیقِ درونی دارد. حسادت از بین همه گناهان ریشه ایمان را میسوزاند. پس باید به حسادت بیشتر توجه کنیم. وجه دیگر حسادت آثار سیاسی – اجتماعی است، که معمولاً مورد غفلت واقع میشود.
حجتالسلام پناهیان افزود: در طول تاریخ بزرگترین صدمات به دین و ظلم به اولیای خدا بخاطر حسادت بوده است؛ اولیایی که بزرگترین نور و مهر را نسبت به مردم به همراه داشتند. اولیای خدا در زمان خود بخاطر حسادت مهجور واقع شدند. الان اینطور نیست که بذر حسادت را ملخ خورده باشد. حسادت یکی از مهمترین عوامل تاثیرگذار اجتماعی است. چون اگر منفعتطلبی منجر به درگیریهای اجتماعی شود، راحتتر میشود بر سر آن مذاکره کرد؛ ولی حسادت قابل اغماض نیست.
این استاد دانشگاه در پاسخ به نحوه مواجهه با حسادت توضیح داد: ما باید حسادت را بشناسیم. باید آدمها را از علائم رفتاریشان شناخت. امیرالمومنین (ع) میفرماید: حسود زود عصبانی میشود و بهم میریزد، دیر کینه از دلش بیرون میرود. اگر کسی حسود نباشد، زود عصبانی نمیشود. حضرت علی (ع) میفرماید: وقتی شری برای جامعه یا محسود پیش بیاید، حسود خوشحال میشود. وقتی هم شادی پیش بیاید، ناراحت میشود.
دانلود سریال آمرلی
سریال جنگل آسفالت
بعضی از مسئولان کشور نگاه و دیدگاه فرهنگی ندارند
- 26 بازدید
- 3 مارس 2024
- اخبار سایت, داستان جالب, عکس, مطالب جالب
محمد امامی، کارشناس مسائل مدیریت و فرهنگ و رسانه درمورد نقش مجلس در توسعه فضاهای فرهنگی بیان کرد: ابتدا باید یک تعریفی از فرهنگ داشت. چون بین فرهنگ و سایر ابزارها و مواد و اتفاقهای فیزیکی تفاوتهایی وجود دارد و در حقیقت، فرهنگ ناملموس و غیر قابل لمس است. زیرا فرهنگ یک بنای ساختمانی نیست و شاید بتوان تبادل و ماندگاری صدا و تمدن و تاریخی که احتمالاً در ذهن و قلب مردم میماند را فرهنگ نامید. زیرا باید بدانیم با یک موضوعی سر و کار داریم که درواقع، ناملموس است و با سایر موضوعات و حوزههای دیگری که ملموس و فیزیکی هستند تفاوت دارد.
این کارشناس مسائل مدیریت و فرهنگ و رسانه گفت: فرهنگ حاصل تلاش غیر ملموس و هویت ذات وجودی انسانها و جامعه است که سبب میشود ما هرگز نتوانیم آن را مشاهده و لمس کنیم. بنابراین، دو وظیفه اصلی و اساسی در قانون اساسی برای نمایندگان کشور وجود دارد. یک، قانونگذاری نمایندگان و دوم که از اولی مهمتر است نظارت بر عملکرد مسئولان اجرایی دستگاه هاست که متأسفانه، وظیفه نمایندگان مجلس مغفول واقع شده است و خاک میخورد. یعنی یک ابزار بسیار خوب و قدرتمندی به عنوان نظارت بر عملکرد در اختیار نماینده مجلس است که از این ابزار به نازلترین شرط موجود استفاده میکند.
امامی در پاسخ به این سوال که «چرا فضاهای فرهنگی در کشور توسعه پیدا نمیکنند؟» تصریح کرد: چون نمایندهای که در مجلس مینشیند آن قدر سرگرم و درگیر قانونگذاریهای آن چنانی میشود و به حدی به خود میبالد و میگوید در وضع فلان قانون حضور داشته است که در نهایت، نظارت بر عملکردها فراموش میشود. در نتیجه، توسعه فضاهای فرهنگی از کجا باید مشاهده و دریافت شود؟ نماینده مجلس است که باید توسعه فضاهای فرهنگی را رصد کند و بر مبنای همین رصد به توسعهای بپردازد که از صفر تا صد در قانون وجود دارد.
او مطرح کرد: نگاه مسئولان ما به فضاهای آموزشی همچنان آموزشی است و نگاه یا بسترسازی و دیدگاه فرهنگی در مسئولان ما وجود ندارد. مثلاً با وجود یک سری تغییرات در مدارس و دانشگاه ها، آنها همچنان به عنوان فضای آموزشی دیده میشوند؛ نه فضای فرهنگی!
این کارشناس فرهنگ و رسانه ادامه داد: آیا نمایندگان مجلسی که در کمیسیون فرهنگی مجلس حضور دارند سابقه فرهنگی دارند؟ به دلیل این که فرهنگ ناملموس است خیلی از افراد از حضور در این کمیسیون میگریزند. چون اقتصادی و مادی نیست و در این میان، نماینده دنبال فضایی برای ساختن رزومه و کارنامه خودش است. در نتیجه، شاید به زعم خود بر این عقیده باشد که در کمیسیون فرهنگی میخواهد چه چیزی را بیان کند؟ الان، نماینده میگوید در فضاهای فرهنگی کشور اقداماتی انجام داده است آیا توسعه این فضا فقط این است که چند کنسرت گذاشته شود؟ سینمای خانگی ما به ابتذال کشیده میشود و کمیسیون فرهنگی ما حواسش نیست. این در حالی است که سینمای خانگی منشأ تمام اتفاقهای بغرنج حداقل، دهه کنونی است.
امامی افزود: کمیسیون و نمایندگان فرهنگی ما چه کرده اند و چه کاری انجام میدهند؟ آیا ما در فضای فرهنگی نیاز به خوراک فرهنگی داریم؟ اگرچه این موضوع هنوز ملموس نشده است، ولی نیاز داریم. این خوراک فرهنگی را چه کسی میخواهد تبیین کند و بسترسازی آن را انجام دهد؟ کدام کارشناسهای فرهنگی ما گفته اند که خوراک فرهنگی ما فقط سینمای خانگی و کنسرت نیست و در مقابل، آیا به ارتباط فرزندان با خانواده که یک تجربه نگاری فرهنگی است پرداخته شده است؟ آیا به ارتباط دانشجو و استاد که نوعی، تجربه نگاری فرهنگی است اهمیت داده شده و برایش وقت گذاشته شده است؟ همچنین، ارتباط مردم و نمایندگان هم، یک نوع تجربه نگاری فرهنگی است و نماینده باید بسترسازی قوانینی را انجام دهد و نظارت صحیح بر عملکرد پیمانکاری داشته باشد که در حال ساخت فضای فرهنگی در کشور است در حالی که در توسعه فرهنگ مشکل داریم.