is_tag

• 20 بازدید
• 17 مارس 2024
• اخبار سایت, داستان جالب, عکس, مطالب جالب

با بیوگرافی الیزابت امینی بازیگر ایرانی سینما و تلویزیون که در سال ۱۳۷۶ با شرکت در دوره های آموزشی آموزشگاه پویا وارد عرصه تئاتر شد در ادامه مطلب همراه ما باشید.

بیوگرافی الیزابت امینی

الیزابت امینی زاده ی ۲۹ اسفند ۱۳۵۵ در تهران می باشد.

وی به موجب علاقه فراوان به حرفه بازیگری از تحصیل در دانشگاه در رشته روان شناسی انصراف داد.

الیزابت امینی بازیگری را در سال ۱۳۷۶ با شرکت در دوره های آموزشی آموزشگاه پویا شروع کرد و وارد عرصه تئاتر شد.

این چهره با هنر نمایی در دو نمایش کودک وارد گروه تئاتر بزرگسالان شد و در خصوص ایفای نقش در نمایش “الکترا” اماده شد.

متأسفانه نمایش الکترا به موجب نظر منفی هئیت بازبینی بر روی صحنه تئاتر اجرا نگردید.

خانواده الیزابت امینی

پدر الیزابت امینی در شرکت ویژه خطوط هوایی فعالیت داشته است.

خانواده او به موجب ماموریت های مختلف پدر، در شهر های مختلف ایران نقل مکان کرده اند.

وی به عنوان فرزند دوم خانواده، سه خواهر و دو برادر دارد.

هنر بازیگری الیزابت امینی

الیزابت امینی به عنوان یک بانو هنرمند ایرانی، هنر بازیگری حرفه ای را تحت شاگردی آزیتا حاجیان و محمدرضا شریفی نیا آموخته است.

وی دانش آموخته کارگردانی زیر نظر خسرو شجاعی می باشد و تجربه حضور در دوره روان شناسی بازیگری با دکتر گرشاسبی را دارد.

وی همچنین حرکات موزون را توسط دیدار قنبرزاده و نادر رجب پور آموزش دیده است.

آغاز فعالیت الیزابت امینی

نخستین تجربه حضور در تلویزیون الیزابت امینی به سریال “همسایه ها” در سال ۱۳۷۹ اختصاص دارد.

وی در سریال همسایه ها به کارگردانی محمد حسین لطیفی در یک سکانس کوتاه هنر نمایی می کند.

الیزابت امینی در سال ۱۳۷۹ در خصوص ایفای نقش در فیلم “خواب سفید” به تست بازیگری دعوت گردید.

وی تجربه اولین هنر نمایی در قاب سینما و تلویزیون را با هنر نمایی در فیلم تلویزیونی خواب سفید کسب کرد.

این‌ فیلم محصول سال ۱۳۸۰ می باشد و به‌ کارگردانی‌ حمید جبلی به‌ تولید رسیده‌ است.

الیزابت امینی در فیلم خواب سفید نقش یک دختر به نام فریبا را بر عهده داشته است.

وی در راستای بازیگری در نقش فریبا با بازیگران‌ برجسته‌ ای اعم از حمید جبلی، یوسف پشندی، صحرا کریمی، عباس مدبر و حسین کلانتر به همکاری پرداخته است.

الیزابت امینی به موجب تبحر فراوان در عرصه بازیگری در خصوص حضور در فیلم های مختلفی اعم از همراز به کارگردانی سامان مقدم، کمکم کن به کارگردانی قاسم جعفری و شب هزار و یکم به کارگردانی علی بهادر دعوت شده است.

این چهره در سال ۱۳۸۵ با ایفای نقش در سریال “وفا” به کارگردانی محمد حسین لطیفی به شهرت گسترده ای دست یافت.

وضعیت تأهل و ازدواج الیزابت امینی

از وضعیت تأهل و ازدواج هنرمند پرنبوغ ایرانی، الیزابت امینی اطلاعات دقیقی در دسترس نیست.

علاقه مندی های الیزابت امینی

الیزابت امینی به فعالیت های ورزشی به شدت علاقه مند است.

وی ورزش را در دوران مدرسه با شرکت در باشگاه های ورزشی والیبال آغاز کرد و در رشته های تکواندو، کاراته، اسکی و کوهپیمایی هنر نمایی کرد.

وی همچنین به هنر نویسندگی علاقه دارد. سوژه های نویسندگی خانوم امینی به طور معمول شامل جنایی، اجتماعی و عاطفی می شوند.

الیزابت امینی از گوش سپردن به کارهای هنری خوانندگانی نظیر اخشابی، تاجیک، اصفهانی و حامی لذت می برد. این چهره از طریق پیج شخصی اینستاگرام با طرفداران خود در ارتباط است.

آثار الیزابت امینی 

مجموعه های تلویزیونی 

فیلم های تلویزیونی 

گردآوری: نیمکت خبر

• 63 بازدید
• 4 مارس 2024
• اخبار سایت, داستان جالب, عکس, مطالب جالب

بازیگر نقش همسر رحمت در پایتخت: عاطفه باقری در سریال‌های پایتخت سه، چهار و پنج ایفای نقش کرده و مخاطبان نقش او را در نون خ ۴ به یاد می‌آورند. او همچنین در سریال‌های بیمار استاندارد، خروس، خداحافظ بچه و همینطور فیلم سینمایی پسر تهرونی، کاتیوشا و … به عنوان بازیگر حضور داشته است.در ادامه با بیوگرافی عاطفه باقری بازیگر نقش همسر رحمت در پایتخت با بخش فرهنگ و هنر مجله خبری چشمک در محموعه فیلم و سریال همراه باشید.

بیوگرافی عاطفه باقری بازیگر نقش همسر رحمت در پایتخت

بازیگر سریال پایتخت ۶ متولد ۳۰ آذر ۱۳۶۴ در استان مازندران و شهر قائمشهر است. عاطفه باقری دارای مدرک  کارشناسی گرافیک و فیلمسازی است. اطلاعاتی از مجرد یا متاهل بودن او در دسترس نیست. مادر عاطفه باقری فوت کرده است و او همراه با پدرش زندگی می کند.

عاطفه باقری نخستین بار در سینما حضور یافته و سال ۱۳۸۷ در فیلم پسر تهرونی به کارگردانی کاظم راست‌گفتار بازی کرده است. گرچه موفقیت این اثر نسبت به آثار شاخص بعدیش مانند سریال پایتخت ۵، بیشتر نبود اما تجربه خوبی برای عاطفه باقری محسوب می‌شود و همکاری با هنرمندانی همچون محمدرضا شریفی‌نیا، امین حیایی، سارا خوئینی‌ها و سید جواد هاشمی را تجربه کرد.

عاطفه باقری در سال ۱۳۹۶ دوره‌ی پرتلاشی را در عرصه سینما و تلویزیون گذراند و در اثر مهمی بازی کرده است. اثر مهم عاطفه باقری در این سال، بازیگری در سریال پایتخت ۵ به کارگردانی سیروس مقدم محسوب می‌شود.

مصاحبه عاطفه باقری

این بازیگر سینما و تلویزیون درخصوص اولین تجربه‌ حضورش در عرصه‌ هنر می گوید: اولین تجربه حضورم در سن پنج سالگی و در برنامه تلویزیونی «شهرک الفبا» به کارگردانی فردوس حاجیان بود، پس از آن در سال ۱۳۸۶ با ایفای نقش در فیلم سینمایی «پسر تهرونی» به کارگردانی کاظم راست‌گفتار به صورت جدی وارد فضای هنر شدم.

وی درباره حضورش در سریال پایتخت اشاره کرد: کار کردن در سریال «پایتخت» اصلا برای من شهرستان محسوب نمی‌شد، چون لوکیشن آن‌جا نزدیک به شهری بود که من متعلق به همان محل هستم و خیلى برام خوشحال‌کننده و جذاب بود که مسبب شد تا فرصت بیشترى براى دیدن نزدیکانم برایم فراهم شود. گروه «پایتخت» برای من مانند یک خانواده‌ی مهربان هستند. این صمیمت به حدی بود که وقتی نزدیک به پایان کار می‌شدیم همه گروه براى این خداحافظى و جدایی ناراحت بودند.

«سیروس مقدم» یکی از آرام‌ترین کارگردان‌هایی است که تا به حال دیده‌ام. او بعد از خواندن سکانس‌ها، میزانسن صحنه را برایمان توضیح میداد و هنگام اجرا «محسن تنابنده» به گونه‌ای استادانه ما را براى نزدیک شدن به نقشمان هدایت می‌کرد که خودمان هم متوجه نمی‌شدیم چگونه مقابل دوربین راحت عمل می‌کنیم. از سیروس مقدم و محسن تنابنده برای لبخندی که به روى لب‌هاى مردم می‌آورند سپاسگزارم.

سریال پایتخت

شاید یکی از مهم‌ترین بخش‌های بیوگرافی عاطفه باقری بازی در سریال پایتخت ۵ و ۶ بوده است. عاطفه باقری سال ۱۳۹۶ سریال پایتخت ۵ نقش مهمی بازی کرده است که توانست با مهارت خود، آن نقش و همچنین خودش را میان مخاطبان تلویزیون مطرح کند. او در این سریال با سیروس مقدم همکاری داشته است. عاطفه باقری توانست با بازی در سریال پایتخت ۵ تجربه بازیگری موفقی برای خود رقم بزند و همکاری در کنار بازیگرانی نظیر محسن تنابنده، ریما رامین‌فر، احمد مهران‌فر و علیرضا خمسه بر تجارب او افزود.

عاطفه باقری علاوه‌بر سریال پایتخت ۵، سال ۱۳۹۵ در سریال بیمار استاندارد نیز بازی کرده است. عاطفه باقری این‌بار با سعید آقاخانی یعنی کارگردان سریال بیمار استاندارد و هنرمندانی چون بابک حمیدیان، جواد عزتی، اصغر سمسارزاده و شیلا خداداد همکاری داشت.

عاطفه باقری در فصل ششم پایتخت

فصل ششم مجموعه پرظرفدار «پایتخت» به کارگردانی سیروس مقدم، با طراحی از محسن تنابنده در ۱۵ قسمت از اول نوروز ۹۹ بر روی آنتن شبکه اول سیما رفت.

داستان : قصه سریال «پایتخت ۶» با فوت بابا پنجعلی آغاز می‌گردد و روح پنجعلی در سریال حضور دارد و اعضای بدن او اهدا می‌گردد. بهبود فریبا پس از سال‌ها به ایران بازمی‌گردد اما ماجراهایی برایش پیش می‌آید که فهیمه را از شوهرش دلسرد می‌کند. بهتاش که در فصل ۵ بیکار و آس و پاس بود حالا دروازه‌بان باشگاه فوتبال نساجی مازندران شده‌است و سیاسی شدن نقی معمولی شخصیت اصلی قصه یکی از دیگر جذابیت‌های سریال است. وی در این فصل نقش نامزد رحمت را بازی کرده است.

رحمت امینی شالیکار هزار جریبی با بازی هومن حاجی‌عبداللهی از شخصیت‌های برجسته و محبوب سریال پایتخت است. رحمت دارای سه برادر به نام‌های رحمان و رحیم و رامین است و یک خواهر هم دارد. او را «رحمت خروس باز» و «رحمت شاسی» نیز خطاب می‌کنند. او قبلاً عاشق سوسن بود، اما بعد به فهمیه علاقه پیدا کرد و آن دو تصمیم داشتند ازدواج کنند که بهبود بازگشت و ازدواج آن‌ها به هم خورد؛ ولی بعد با خانم بیاتی (عاطفه باقری) ازدواج کرد و از او صاحب ۳ پسر شد. رحمت آرایشگر است و دارای آرایشگاهی با نام «فرهمند» است.

بازیگران : محسن تنابنده، ریما رامین‌‌فر، احمد مهران‌‌فر، مهران احمدی، هومن حاجی‌عبداللهی، بهرام افشاری، نسرین نصرتی، سارا و نیکا فرقانی، عطیه جاوید، سلمان خطی، سحر عبدالهی ، غلامعلی رضایی ، عارفه معماریان ، عاطفه باقری.

عکس های عاطفه باقری

 

• 39 بازدید
• 1 مارس 2024
• اخبار سایت, داستان جالب, عکس, مطالب جالب

امیر حاج امینی متولد پنجم دی ۱۳۴۰ بی‌سیم‌چی گردان نصر لشکر ۲۷ محمد رسول‌الله در جنگ ایران و عراق بود. این رزمنده در ۱۰ اسفند ۱۳۶۵ در جریان عملیات کربلای ۵ به شهادت رسید.

نشست ادبی «لبخند جاودانی» در سالروز شهادت امیر حاج امینی شهید دفاع مقدس با حضور جمعی از اهالی ادب و اندیشه کشور‌های ایران، هند، افغانستان، تاجیکستان، پاکستان و ازبکستان با مدیریت علیرضا قزوه و اجرای سیدمسعود علوی تبار در گروه بین المللی هندیران برپا شد.

در ابتدای این نشست سیدسلمان صفوی رییس آکادمی مطالعات ایرانی لندن با اشاره به ابیاتی در باب «فنای عاشق در غلبات عشق» از مولانا، به بررسی جایگاه شهید در ادبیات عرفانی پرداخت و اظهارداشت: در ادبیات عرفانی «شهیدان»، «عاشقان» و «عقل» مترادف هستند. شهیدان به مدد تهذیب نفس، تجرد وجودی و «معرفت» که مقدمه عاشقی است و «بال‌های عاشقی»؛ برتر و فراتر از مرغان هوایی در ساحت حضرت دوست پرواز می‌کنند که «یُحِبُّهُم وَ یُحِبُّونَهُ».

وی گفت: شهیدان «شاهان» عالم غیب هستند که به یاری عشق، باب‌های عوالم پنهان را گشوده‌اند و از جمله رموز توفیق آن‌ها در این پرواز عاشقانه؛ رهایی از «انواع خویش» است. شهیدان علوی-حسینی در عشق فانی گشته‌اند.

رییس آکادمی مطالعات ایرانی لندن در بخش‌های دیگری از سخنان خود شهدای دفاع مقدس و شهدای جبهه مقاومت را مصداق‌های بارزی برای مکتب عشق و عرفان و شهادت در عصر حاضر عنوان کرد و افزود: شهید امیر حاج امینی، در جوانی با چهره گلگون به دیار عاشقان شتافت. او همنشین سپاه عشق شد که رهبرانش علی (ع) و حسین (ع) هستند و سردارش «ابوالفضل العباس» (ع). او راه علی اکبر (ع) را شجاعانه ادامه داد.

سیده بلقیس فاطمه حسینی شاعر پارسی زبان و استاد دانشگاه از دهلی نو نیز در این نشست اظهار داشت: عکس شهید امیر حاج امینی را که دیدم از جبهه به خانه رسیدم. آرامش و طمأنینه‌ای که بر چهره پر خون این مجاهد مشاهده کردم آیه نورانی «یَآ أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّهُ» را در ذهنم جلوه داد. البته، چون خودم مادر هستم، درد مادرش مرا محزون کرد. خداوند متعال درجات شهید را متعالی بفرماید و اهل خانه و متعلقینش را صبر دهد.

سید مسعود علوی تبار شاعر هم در این نشست اظهارداشت: تصویر مظلوم، زیبا و عرفانی چهره نورانی و سراسر آرامش شهید امیر حاج امینی که توسط احسان رجبی در لحظه عروج ملکوتی شهید در دهم اسفند ماه ۱۳۶۵ ثبت شد گواهی بر این مطلب است که نه تنها خود شهدا زنده هستند و صد البته زنده جاوید، بلکه هر گونه نام و نشان و یادی از آنان منشأ اثر و خیر و برکت و پویایی در سطح فرد و جامعه است.

وی گفت: در این نشستی که امشب و در شب شهادت شهید برپا شد شاهد طوفانی از جنس احساسات، عواطف و اندیشه‌های متعالی شاعران و دیگر هنرمندان کشور‌های مختلف حوزه ایران فرهنگی بودیم. به توفیق الهی و با نگاه و عنایت شهید إن شاء الله به زودی آثار ارائه شده در این محفل در قالب کتابی منتشر شده و در دسترس عموم قرار خواهد گرفت.

همچنین این محفل ادبی با بداهه نویسی اساتید خوشنویسی نظیر مسعود ربانی و محسن شعبانی از ایران و محمد آرمان حبیب از کشور هندوستان همراه بود.

برخی از اشعار ارائه شده در این نشست در ادامه می‌آید:

علیرضا قزوه؛ «الهی خیر از عقبی ببینی، شهیدم‌ای امیر حاج امینی/ لبت خونی، لباست غرقه در خون، ندیدم خنده با این دلنشینی»

امیر عاملی؛ «به چشم بسته به دیدار دیدنی شده‌ای، گلی که از نظر یار چیدنی شده‌ای/ خداست مشتری خون رفته شهدا، امیر حاج امینی خریدنی شده‌ای»

غلامرضا کافی؛ «خوشا آن گل که همچون حاج امینی، نسیمی عاشقانه پرپرش کرد/شهادت گرچه مرگی بود شیرین، لب خونین تو، شیرین ترش کرد!»

سید عبدالله حسینی؛ «بردل مرا شرار تو تا چند میزنی، مابین عشق و حادثه پیوند میزنی/با من بگو چه کس سر بالینت آمده است، کاین گونه می‌شکوفی و لبخند میزنی»

جعفر محمد ترمذی (ازبکستان)؛ «ز خونت لاله می‌روید بهاران، پس از فریاد و شیون‌های باران/چنانکه رسته از خون سیاوش، سیاووشان کنار جویباران»

رضا اسماعیلی؛ «اگر فارغ ز وسواس زمینی، اگر خواهان عطری دلنشینی/گذر کن از گلستانِ شهیدان، نظر کن بر رُخ ماه «امینی»

عبدالرحیم سعیدی راد؛ «چنان ماهی زمینی یاد بادا، شکوهی مه جبینی یاد بادا/شهیدی با گل لبخند بر لب، امیر حاج امینی یاد بادا»

بلرام شکلا (هندوستان)؛ «شهیدان با خدا دیدار کردند، تمام خویش را ایثار کردند/ «امیرِ» مُلکِ مهرِ ماه و شمس‌اند، چو جا بر گنبد دوّار کردند»

ایرج قنبری؛ «ای ماه چه لبخند قشنگی داری، چه چفیه و سربند قشنگی داری/خونین پر و سینه سرخ، اما سرمست، با دوست چه پیوند قشنگی داری»

رضا عبداللهی؛ «شکسته‌های دل رابند می‌زد، شقایق رابه خون پیوند می‌زد/به گریه دست تربت می‌سپردند، چه زیبا برهمه لبخند می‌زد»

سیده بلقیس فاطمه حسینی (هندوستان)؛ «زبان عاشقی می‌داند این مرد، سرود عاشقی می‌خواند این مرد/نشسته بر براق آرزوها، به سمت زندگی می‌راند این مرد»

صادق رحمانی؛ «تو مثل ابر باران‌زاده بودی، که شعر تازه‌ی ما را سرودی/اگر خون شما جاری نباشد، به سالی گردد ایران خشک‌رودی»

فاطمه عارف نژاد؛ «پیروز فصل آخر خون و خطر شدی، آرام چشم بستی و آرام‌تر شدی/خط زیر آتش و نفست زیر ذره‌بین…، خورشید خیره شد به تو و شعله‌ور شدی/مقصد تو را به خویش فراخواند، صبح زود، همپای جاده پا به رکاب سفر شدی، تا آسمان برای تو آغوش باز کرد، پروانکرده با همه تن بال و پر شدی/هر کس که ماند بی‌خبر از راز عشق بود، رفتی و برنگشته سراپا خبر شدی/ در روضه‌های علقمه آب از سرت گذشت، در بین خیمه‌های غمش دربه‌در شدی/بر شانه وصال که آرام شد سرت، آرام چشم بستی و آرام‌تر شدی»

کاظم جیرودی؛ «به گلگون رخ تابناکت قسم/ به گل‌های رسته زخاکت قسم/ بپوییم راه تورا‌ای شهید/ به آن جسم گلگون وپاکت قسم»

سیدمسعود علوی تبار؛ «در لحظه مرگ شادمانی دارد/مستی شراب آن جهانی دارد/در گوشه لب‌های به خون خفته او/لبخند، حضور جاودانی دارد»

مهدی باقرخان (هندوستان)؛ «شهادت سرنوشت حاج امینی ست /کجا این عرشی از جنس زمینی ست/ وجود او همه عین الیقین بود/ سجود او همه حق الیقینی ست»

پروانه نجاتی؛ «سخت است ز دیگران چنین دل بردن/لبخند زدن زمان ضربت خوردن/ هست آرزوی هزار‌ها همچون من/ مانند شهید حاج امینی مردن»

وحید ضیائی؛ «بسته ست به خون لبی که یا هو یاهو/پیوسته یا ربی که … یاهو یا هو/ لبخند تو از خود خدا نقاشی ست/ از دامن زینبی … که یا هو یا هو»

سارا جلوداریان؛ «از خرمن عشق، خوشه‌چینی زیباست/ حقا که وصال اینچنینی زیباست/ هنگام به‌خون‌خفتن و اشهدگفتن/ لبخند امیر حاج امینی زیباست»

هرمز فرهادی بابادی؛ «هرچند (امیر) عشق بی‌تردیدم/از مذهب عاشقانه ات فهمیدم/یک روز شهیدت‌ای وطن خواهم شد/بر بال فرشته می‌دهی تعمیدم»

شاه منصور شاه میرزا (تاجیکستان)؛ «به روی آینه‌ها پرده غبار افتاد/دوباره دل به غم عشق تو دچار افتاد/تو غرق خنده گذشتی از این دیار ولی/چه درد‌ها که به این قلب داغدار افتاد»

کمیل کاشانی؛ «سرمستیِ از جام یقین یعنی عشق/خون بسته شکوفه بر جبین یعنی عشق/از بس به وصال یار مشتاق شدی/لبخند زدی به مرگ، این یعنی عشق»

شعبان کرمدخت؛ «با همین جان و جامه خونین/می‌روی تا کرانه دیدار/تا شود منتشر روایت تو/زلف خود را به دست باد سپار/ سمت پیشانی تو می‌تابد/همه شب ماه مهربان انگار/در دلت جلوه‌ای ست شورانگیز/ بر لبت. ریخته هزار اسرار/ گرچه چشمان بسته‌ای دارد/ حاج امینی‌ست همچنان بیدار»

حمیده پارسافر؛ «تماشا می‌کنم عکس تو را بر سینه دیوار/ جهانی می‌شود بر شانه‌های خسته ام آوار! / غزل با گریه جاری می‌شود بر گونه دفتر/چه دردی می‌کشد وقت نوشتن، جوهر ِ خودکار! /تو با لبخند سرخت، ریختی بر هم جهانی را/زمین در جست و جوی خنده ات آواره است انگار/ خیالت مثل باران، در دو چشمم آشیان دارد/ خیالت مثل دریایی زلال از آسمان سرشار/ رها مانده است در دلتنگی شب‌های حیرانی/دل، این آیینه‌ی لبریز ِ از تاریکی و زنگار/امیر ِحاج امینی! آفتاب ِ بی غروب عشق! / شهید نور و لبخند!‌ای دو چشمت تا ابد بیدار/ نگاهی کن دل ِ تاریک ما را نور باران کن! / ببر از چشم هامان با دعایت، اشک را این بار»

علی اصغرالحیدری (هندوستان)؛ «شهادت ارث اهل عشق و درد است/ بریده سر، همیشه سربلند است/ نمی‌ترسند اهل عشق از مرگ/ شهادت، بهترین معراج مرد است»

فاطمه نانی زاد؛ «شهید پرپرم، حاجی امینی/میون عرشی و بالانشینی/ نگاهت آشنا با آسمونه/ غریبه با اهالی زمینی»

ایمان طرفه؛ «نشد خورشیدچینی را بفهمم/کمال عشقِ دینی را بفهمم/ «خدایا عاشقم کن» عاشقم تا/ «امیر حاج‌امینی» را بفهمم»

مسعود ربانی؛ «سر و رو لاله گون لبخند می‌زد/میان خاک و خون لبخند می‌زد/ امیر حاج امینی غرقه در خون/ به این دارالجنون لبخند می‌زد»

سید حکیم بینش؛ «نمی گویم چنانی یا چنینی/ولی گل می‌شوی با گلنشینی/به یک دیدن تو عادت میکنی عشق! /به لبخند امیرِ حاج امینی»

سیدمهدی بنی هاشمی لنگرودی؛ «اگر پرخون تنش روی زمین است/ بدان معراج هر عاشق همین است/ شهادت می‌دهد لبخندش این را/سرش بر روی پای شاه دین است»

شوجان پرویز (بنگلادش)؛ «خون ریخته‌ای برای خاک کشور/نامت به دل و خیال رویت در سر/سوگند به لبخند و به آرامش تو/ خون تو نمی‌رود شهیدا به هدر»

فرزانه قربانی؛ «چه غمِ نهفته‌ای درون عکست دیده؟ /که برای غربتت، نگاه من باریده/تو چه کردی که دل خسته‌ی من جذبت شد/تو چه کردی که چنین دست و دلم لرزیده/به تماشای لب خونی تو مشغولم/تو که لبخند شهادت به لبت روییده/ بوی سیب از دل لبخند شما می‌آید/ چه کسی آن لب خونین تو را بوسیده/ چقدر حرف به دل داری و ساکت هستی/چقدر شعر به لب داری و کس نشنیده/ گرچه بسته است نگاه تو، ولی خورشیدی ست/ که به روی شب تنهایی من تابیده»

یوشدا کامل؛ «لبم خونین، ولی لبخند دارم/همیشه با خدا پیوند دارم/خداوندا خدایا عاشقم کن/ز مهرت بر سرم سربند دارم»

حسین عبدی؛ «عجب خواب خوشی، خواب شهادت/دو بیت سرخ در باب شهادت/ امیر حاج امینی را ببینید/ چه تمثالی ست در قاب شهادت»

فائزه زرافشان؛ «کو جنگ؟ بگو وقت وصال یار است/کو زخم؟ بگو که سرخوشی بسیار است/ آرام، چنان به شطّ خون خوابیدی/انگار سرت به شانه دلدار است»

میثم یوسفی سُرخَنی؛ «به این آمد شدِ آونگی ام هر بار می‌خندی/ به این اوضاعِ هر روزه، به این تکرار می‌خندی/ به این دلبستگی هایم، به این واگویه‌ها با خود:/ «که آری می‌رسی میثم»، به این افکار می‌خندی/ به این: من می‌رسم هایم، به این: یک روز آخر من… / به این شوق رسیدن‌های خنده دار می‌خندی/ تو می‌دانی که پایانی ندارد این کمِ دنیا/ زیاده خواهی ام را، هان تاسف بار می‌خندی/ تو می‌دانی که پایانی ندارد این دویدن ها/ و من می‌مانم و یک عمر حسرت وار، می‌خندی/ بیا، آری مرا هم مثل خود کن، مثل این لحظه/درست اینگونه که از جان و دل سرشار می‌خندی/ جوابم را به لبخندی بده، من هم شهادت را…؟ / امیر حاج امینی آه باز انگار می‌خندی»

ابراهیم میر؛ «از تُنگ حصار تن گذر خواهم کرد/در راه رسیدنش خطر خواهم کرد/ با بوسه پیغمبر اعجاز لبش/از مرگ به زندگی سفر خواهم کرد»

سیده کبری حسینی بلخی (افغانستان)؛ «روایت کن امیر، حاجی امینی/ بگو آن سوی این عالم، چه بینی/ چقدر این عکس راز و رمز دارد/ چقدر‌ای عکس زیبا، نازنینی»

سمانه خلف زاده؛ «دریاست دلت، زلال مثل دریاست/ چشمان تو روشناست، صبح فرداست/ در لحظه آخر رسیدن به بهشت/ لبخند بزن که خنده گل زیباست»

محمد فاطمی منش؛ «چون رنگ ستاره شوق تابیدن داشت/ از باغ فلک، هوای گل چیدن داشت/ وقتی که گلوله‌ای دلش را ترکاند/ لبخند نشسته بر لبش دیدن داشت»

زهرا میریان کُرمی؛ «غرقه درخون برزمین افتاده‌ای/درسِ از دنیا بریدن داده‌ای/ تو امیری و شهیدی سربلند/ حاج امینی! این چنین آزاده‌ای»

فاطمه ناظری؛ «امیرحاج امینی بی‌قراری! / تو در راه خدا جان می‌سپاری/ شهید من! کجا بودی؟ چه دیدی؟ / که بر روی لبت لبخند داری»

سارا عبداللهی‌فر؛ «به لب داری چه لبخند حزینی/امیر دل تویی‌ای حاج امینی/ هزاران حرف باشد در نگاهت/چه زیبا با خدایت همنشینی»

عبدالرحمن حواشی؛ «به چشم بسته دنیا را تو دیدی/همان زیبای زیبا را تو دیدی/ همه درگیر امروزیم، اما/ تمام روز فردا را تو دیدی»

ام البنین بهرامی؛ «لبی خندان و چشمی خونفشان داشت/ تو گویی ذکر زهرا بر زبان داشت/ میان کربلای ۵ دیدیم/ که از عباس حیدر او نشان داشت»

محمد علی یوسفی؛ «به شدت عاشق است از دور پیداست/ شهیدی لایق است از دور پیداست/ در این رؤیای پاک شاعرانه/ طلوعی صادق است از دور پیداست»

رسول شریفی؛ «زیباست میان خاک و خون لبخندت/ با هر چه گل و پرنده‌ها پیوندت/‌ای از من و ما رها «امینی» عزیز! / خون تو در این وصال شد سربندت»

احمد رفیعی وردنجانی؛ «آخر محقق شد همان چیزی که می‌خواست/آن حاجتی که از خدا می‌کرد در خواست/بسته ست چشم از دیدن دنیای خاکی/باشوق، وجهُ الله را محوِ تماشاست/ پرپر شده آنگونه که می‌خواست، یک عمر/می گفت: هر سختی به راه دوست زیباست/ کارِ بهارِ نابِ لبخند حسین (ع) است/ روی لبش گلزار لبخندی که پیداست/ در راهِ یاریِ ولایت، جان سپردن/ این سرنوشت خوب فرزندان زهرا (س) ست»

سید علی عطایی (افغانستان)؛ «شبیه لاله‌ای شد، چیدنی شد/چه زیبا جلوه کرد و دیدنی شد/چه گفتی با شهادت که لبانت/شکفت و سرخ شد، بوسیدنی شد؟»

زیبا جواهریان همدانی؛ «به باغ سرخ خون غلطیده پیکر، شدم، چون لا له‌ای در باد پر پر/ «خدایا عاشقم کن» تا گردم، به دریای جنون در خون شناور»

مهسا ایمانی؛ «از نور بپرسیم؟ نگاه تو جواب است، لبخند تو اوج هنری در دل قاب است/شاعر شده‌ایم از عشق تو یاد کنیم، ابیات که در وصف تو گفتیم ثواب است»

لیلی حضرتی؛ عطر نفست میان خون پیچیده، در دامنی از عشق و جنون پیچیده/فریاد نگاه بسته ات وقت طلوع، از خانه عجیب تا برون پیچیده»

عماد الدین ربانی؛ «تو تنها عاشقی را می‌پسندی، به بند زلف لیلی پایبندی/تو آزادی و ما در بند نفسیم، تو باید هم به حال ما بخندی»

سیده فاطمه صغری زیدی (هندوستان)؛ «به دیدار علی هر کس رسیده، دلش از عقد‌ها دیگر بریده/ شهیدم رنج بی پایان ندارد، به بالینش علی شاید رسیده»

شهلا کلبعلی؛ «صبحی که باران بر شقایق باده می‌ریخت، خون از تن پاک گلی آزاده می‌ریخت/ از جمع باران و نگاه آفتابت، رنگین کمانی بر سر سجاده می‌ریخت»

کبری قالینی نژاد؛ «مثل فرشته پر کشیدی تا خدایت، جام شهادت نوش جان با صفایت/بر نفس خود الحق امیری حاج امینی، تو اسوه و اسطوره این سرزمینی/لب‌های تو رنگین شد از رنگ شهادت، چشمان تو لبریز شد از این حکایت/ سربند سرخ یا حسینت غرق در خون، یعنی که محبوبت خدا هست و تو مجنون/ گیسوی تو با خون خضاب و عنبر افشان، رخسار پر مهر تو همچون لاله زاران/ والا شهیدی‌ای امیرحاج امینی، با اولیاء الله جنت همنشینی»

زهره یوسفی؛ «چه زیبا بود گفتار و نگاهت، خدا باشد امید و سر پناهت/ خودت گفتی خدایا عاشقم کن، برو عشق الهی تکیه گاهت»

راضیه جبه داری؛ «تصویرت شد نماد تصویر شهید، یک قاب پر از پاکی خاکی امید/ من در عجبم از این شباهت به حسین، لب‌های به خون نشسته و رویِ سپید؟»

حسین دورقیان؛ «لبخند تو غرق خون تماشایی بود، این مرحله از جنون تماشایی بود/ این ساز امیر حاج امینی بی شک، چون ساز (مقربون) تماشایی بود»

زهرا آراسته نیا؛ «ای شعر زیبا واژه هایت «یاحسین» است، آرامشت گویای عهدت با حسین است/ راهت نمایان گشت بر پیشانی ات با، خونی که خطی سرخ از تو تا حسین است»

صبا فیروزی؛ «در لحظه مرگ، چون شقایق شده بود، دل محو و اسیر آن دقایق شده بود/ سربند و سر و سینه او غرقه خون، لبخند به لب داشت و عاشق شده بود»

خدیجه دیلمی؛ «اگر از آسمان هم سنگ بارَد، شهید آرامشی در چهره دارَد/دلش آرام آرام است هر کس، شبیه حاج امینی جان سپارَد»

امیر حسین داود آبادی؛ «ای خنده صبح نقشی از خنده تو، خورشید گرفت نقش تابنده تو/ من را کمکی رسان نباشم هرگز، «شرمنده آن که نیست شرمنده تو»»

مسلم اسدالله؛ «چون ماه که خویش را به دریا دیده، بر لاله گلاب نسترن پاشیده/با مرگ میانه‌ای ندارد هر چند، آرام میام خاک و خون خوابیده»