نقش اماکن مقدس در معارضات سیاسی دوره قاجار
- 1,791 بازدید
- 7 دسامبر 2011
- ایران معاصر
بشر از همان آغاز خلقت در پی یافتن سؤالات بیشمار در جهان هستی، همواره به دنبال منجی و حامی میگشت که او را در شرایط حاد حمایت کند و از تنهایی و خطر نجات دهد. این جست وجو در سرتاسر تاریخ پرنشیب و فراز ایران زمین ادامه داشت و ایرانیان به دنبال یورش اقوام و ملل گوناگون در خلال سالیان سال به قبور و بارگاه و آثار باقی مانده از مردان مقدس و روحانی میرفتند و به آنان توسل میجستند و خود را در پناه این مکانهای مقدس قرار میدادند و از خطرهای سیاسی میرهیدند. این شیوه توسل به اماکن مقدس که در قرون معاصر به بست و بستنشینی معروف شد، پدیدهای بسیار مهم و متداول بوده است که رعایا را از ظلم حاکمان در امان میداشته است. چرا که ساختار سیاسی اجتماعی ایران عصر قاجار که برگرفته از دورههای قبل بود با استفاده از دیوانسالاری عریض و طویل بر تمام شئون کشور تسلط داشت. در رأس این هرم شاه با قدرت تمام حکومت میکرد. وی یگانه مرجع و تنها مقام تصمیمگیرنده کشور بود و تمامی نهادهای کشوری شامل قوه مقننه، اجرائیه و قضائیه به واقع در وجود او خلاصه میشد. در کنار وی صدراعظم و رجال دولتی به اداره امور کشور میپرداختند. در ولایات و نواحی مرزی شاهزادگان و فرزندان شاه با قدرتی مشابه شاه و مانند دستگاه عریض و طویل او فرمان میراندند و همگی در اختیار شاه بودند.