قضا و دادرسی و سازمان قضایی در ایران باستان
- 1,620 بازدید
- 18 فوریه 2012
- ایران باستان, دوران هخامنشیان
قضا و دادرسى
«در جوامع اولیه انتقام تنها وسیله تشفى قلب بود و کسانى که از عمل دیگرى رنج برده بودند، سعى مىکردند به نحوى شدیدتر تلافى کنند. گذشت و بردبارى و عفو، علامت نامردى و ضعف نفس شمرده مىشد. اجراى انتقام، شدید و غیرانسانى بود و هیچگونه حد و حصر و قاعدهاى نداشت. بین مسؤول و غیر مسؤول فرق گذاشته نمىشد و کسانى که به هیچوجه وارد نزاع و مرافعه نبودند مثل پیرمردان و کودکان مجازات مىشدند! حتى حیوانات و مردگان را نیز بىنصیب نمىگذاشتند و غالبا نعش مردگان را شلاق زده و مىسوزاندند. بتدریج بزرگتران و ریشسفیدان قوم بر اثر تحولات اجتماعى درصدد برآمدند که هرعمل بدى را برحسب خصوصیات آن مجازات دهند و از حدود معینى تجاوز نکنند و بدین ترتیب قانون قصاص به وجود آمد و از اجراى انتقام فردى بطور مطلق جلوگیرى به عمل آمد. بموجب قوانین موسى فرزندان را به گناه پدران کیفر مىدادند. در سفر خروج باب ۲۰ چنین نوشته شده است: