دامغان دروازه ناشناخته تاریخ (قسمت سوم)
- 1,888 بازدید
- 30 نوامبر 2012
- اخبار سایت, ایران باستان, مطالب جالب
تپه حصار تمدنی فراموش شده
نخستین کسانی که بعد از دوران یخچالی چهارم که بر زمین گذشت، به دشت دامغان پا گذاشته اند یا آثار تمدنی آنها به جاست، مردمی بوده اند که برای اولین بار در شمال شیر آشیان (روستایی در ۱۵ کیلوتری غرب دامغان)، ساکن شده و نخستین ظروف سفالی دست ساز را ساخته و با نقوش هندسی آن را تزیین کرده اند.انان شکارچیانی بودند که حیواناتی نظیر بز و گوسفند را اهلی کرده اند و بیشتر به کار شبانی و کشاورزی مشغول بودند. زمین را کشاورز با تیرکی که خود می کشید، شیار داده و سپس بذر می پاشید.
ارسال شده توسط: محمد (کاربر سایت)
از روی مجسمه های کوچکی که به شکل حیواناتی چون سگ، گوسفند و بز در منطقه به دست آمده، معلوم می شود که هنوز گاو را اهلی نکرده بودند. جالب ترین نکته این است که حدود ۷۰۰۰ سال قبل زنان بالاترین نقش را در اداره ان جامعه دران منطقه داشتند. معماران ساختمان سازی سفالگران و کوزه گران عمدتا زنان بودند. اما به عللی نامعلوم آنان این منطقه را ترک کرده و به منطقه حصار آمدند. با امدن این مردم به منطقه حصار یکی از نخستین پایگاه های تمدن بشری در ایران شکل گرفت.
پس از تجمع این مردم در این ناحیه آنان موفق به ابداع چرخ سفالگری شدند. شیوه استخراج مس کشف کردید و مردمان تپه حصار به بزرگترین صادر کننده مس دران دوران تبدیل شدند و این روستای کوچک را مبدل به شهری ثروتمند کرد که صنعت گران و تجار ثروتمند آن با شرق و غرب جهان آن روزنظیر چین، هند، افغانستان و بین النهرین و آشور و ایلام در ارتباط بودند. با توجه به اشیاء به دست امده از مقبره ها ثروت هنگفت مردم این ناحیه به وضوح برای ما آشکار میکردد. ضمن اینکه به دلیل کشف تعداد بسیار اندک سلاح درین ناحیه برای ما روشن میشودکه مردم حصار مردمانی صلح دوست بودند .
با گسترش تجارت درین ناحیه آنان موفق به ابداع مهرهای سیلندری و استوانه ای شدند که نخستین مهر های ابداع شده دران روزگار میباشد.
مردم حصار خانه هایشان را با چینه به شکل مکعب مستطیل ساخته اند که بیش تر نقش یک خوابگاه موقت را داشت. با این همه آن قدر، این سر پناه برای آنان ارزش داشت که اگر خراب می شد باز آن را بازسازی می کردند. در ابتدای دوره حصار خانه های آنان چینه ای است؛ ولی از اواسط دوره حصار از خشت استفاده شده است و تقریباً تا پایان دوران هشت گانه، حصار خانه ها و ابنیه از خشت خام بود ولی گاهی از آجر هم به عنوان پایه استفاده می شد.این خانه، سقفی ساده از شاخه های درختان داشت و پوست حیوانات بر روی آن قرار می گرفت که گاهی اندود گل هم اضافه می شد. در بناهای شوش و سیلک هم از کاه گل استفاده می شد و دارای ناودان هایی بوده که برای استحکام آن از قیر استفاده می شده است. خانه نزد مردم حصار انچنان اهمیتی داشته که انان مردگان خود را در کف اتاق نشیمن خود دفن میکردند.
علت مرگ ناگهانی و دسته جمعی مردم این ناحیه هنوز نامعلوم مانده و اطلاع دقیقی در دست نیست و به علت کشیده شدن خط راه آهن تهران مشهد و عدم امکان اکتشاف و بررسی شاید برای همیشه نامعلوم بماند. اما عده ای از باستان شناسان زلزله و عده ای دیگر هجوم اقوامی از شمال (شاید آریایی ها) را علت از بین رفتن انان میدانند.
(در مورد طرز تدفین مردگان درین ناحیه نیزبه دلیل اهمیت موضوع و نکات بسیار اعجاب انگیز ان در قسمت دیگر به تفصیل برایتان مطالب را بازگو خواهیم کرد)
خسته نباشید باباجون محمد از این که زحمت میکشید.