زبان پارسى باستان
- 1,697 بازدید
- 7 مارس 2012
- ایران باستان
زبان پارسى باستان
یکى از زبانهاى ایرانى است که در عهد هخامنشیان، زبان رسمى ایران بوده و با اوستا و
نمونهاى از کتیبه شاه هخامنشى (داریوش اول) به سه زبان: پارسى باستانى، عیلامى و بابلى. از سنگ توزین که در موزه ارمیتاثر محفوظ است.
سانسکریت شباهت تام دارد و کتیبههاى هخامنشیان و برخى ظروف و مهرها بدین زبان و به خط میخى هخامنشى نوشته شده است.
زبان پهلوى
زبانى بود که شاهان در مجالس خود به آن سخن مىگفتند. این زبان به فهله یا پهله منسوب است و این نام بر پنج شهر اصفهان، رى، همدان، ماه نهاوند و آذربایجان اطلاق مىشود.
زبان سومرى
زبانى است مستقل که در هزاره سوم پیش از میلاد مسیح در سومر، جنوب عراق امروزى رواج داشته و به خط میخى نوشته مىشده است.
زبان عیلانى
زبانى مستقل بود که در عیلام رایج بوده است.
آثار به دست آمده از آن به خط میخى- که از خط میخى سومرى اقتباس شده بود- نوشته شده است.
آثار عیلامى از سه دوره است:
۱- از میانه هزاره سوم پیش از میلاد مسیح.
۲- از سده شانزدهم تا سده هشتم پیش از میلاد مسیح. زبانى که در این آثار به کار رفته عیلامى باستان نامیده مىشود.
۳- از دوره هخامنشیان، از سده ششم تا سده چهارم پیش از میلاد مسیح، زبانى که در این آثار به کار رفته عیلامى نو نامیده مىشود.
غالب کتیبههاى پادشاهان هخامنشى، از جمله کتیبه داریوش بر کوه بیستون به سه زبان: فارسى باستان، اکدى و عیلامى نوشته شدهاند.