زبان پارسى باستان‏

زبان پارسى باستان‏

یکى از زبانهاى ایرانى است که در عهد هخامنشیان، زبان رسمى ایران بوده و با اوستا و

نمونه‏اى از کتیبه شاه هخامنشى (داریوش اول) به سه زبان: پارسى باستانى، عیلامى و بابلى. از سنگ توزین که در موزه ارمیتاثر محفوظ است.

سانسکریت شباهت تام دارد و کتیبه‏هاى هخامنشیان و برخى ظروف و مهرها بدین زبان و به خط میخى هخامنشى نوشته شده است.

زبان پهلوى‏

زبانى بود که شاهان در مجالس خود به آن سخن مى‏گفتند. این زبان به فهله یا پهله منسوب است و این نام بر پنج شهر اصفهان، رى، همدان، ماه نهاوند و آذربایجان اطلاق مى‏شود.

زبان سومرى‏

زبانى است مستقل که در هزاره سوم پیش از میلاد مسیح در سومر، جنوب عراق امروزى رواج داشته و به خط میخى نوشته مى‏شده است.

زبان عیلانى‏

زبانى مستقل بود که در عیلام رایج بوده است.

آثار به دست آمده از آن به خط میخى- که از خط میخى سومرى اقتباس شده بود- نوشته شده است.

آثار عیلامى از سه دوره است:

۱- از میانه هزاره سوم پیش از میلاد مسیح.

۲- از سده شانزدهم تا سده هشتم پیش از میلاد مسیح. زبانى که در این آثار به کار رفته عیلامى باستان نامیده مى‏شود.

۳- از دوره هخامنشیان، از سده ششم تا سده چهارم پیش از میلاد مسیح، زبانى که در این آثار به کار رفته عیلامى نو نامیده مى‏شود.

غالب کتیبه‏هاى پادشاهان هخامنشى، از جمله کتیبه داریوش بر کوه بیستون به سه زبان: فارسى باستان، اکدى و عیلامى نوشته شده‏اند.

http://www.vatanfa.com/?s=زبان-پارسى-باستان‏