شرح لباس پارسیان‏

شرح لباس پارسیان‏

هرودت مى‏گوید: «پارسیان کلاهى نمدین (که خوب مالیده بودند و آن را تیار «۹۶» مى‏گفتند) بر سر، قبایى آستین‏دار رنگارنگ دربر، زرهى که حلقه‏هاى آهنین آن به فلسهاى ماهى شباهت داشت بر تن، شلوارى که ساقها را مى‏پوشید در پا مى‏کردند و سپرى از ترکه بید بافته و در زیر آن ترکشى مى‏آویختند.

زوبینهایى کوتاه و کمانى بلند و تیرهایى از نى داشتند و قمه‏اى کوتاه از طرف راست به کمر بسته بودند. «۹۷»

بطورى که گزنفون مى‏نویسد:

کورش در دوران اقامت خود در ماد، دریافت که قشون او از جهت سوارنظام بسیار ضعیف است. به‏همین جهت، سوارهاى ارتش خود را از دو هزار نفر به ده هزار نفر رسانید و براى سوارکاران حقوق و امتیازاتى قایل شد. علاوه‏براین، کورش با توجه به ارابه‏هایى که آشوریها و مادیها مورد استفاده قرار مى‏دادند، دستور داد از نظر فنى تغییراتى در آنها پدید آورند تا از ارابه‏هاى پیشین محکمتر و برنده‏تر باشد؛ در دو انتهاى محور این چرخها دو داس آهنى به پهناى دو «ارش» رو به بالا و دو داس دیگر رو به پایین نصب کرده بودند تا هنگام حمله و هجوم کلیه موانع را از سر راه بردارد. معمولا از این نیروى مؤثر نظامى در خط اول جبهه و در پیشاپیش پیاده‏نظام استفاده مى‏کردند و با حرکت دادن ارابه‏ها نظم صفوف و مقاومت دشمن را غیرممکن مى‏ساختند. علاوه بر ارابه‏هاى داسدار، قشون کورش مجهز به گردونه و برجهاى چوبى چند طبقه‏اى بود که بوسیله مال‏بند

و هشت گاومیش حرکت مى‏کرد. این گردونه‏ها که در پشت‏سر پیاده‏نظام قرار داشت، در صورت هجوم قواى حریف ماد، آنها را در زیر باران تیروکمان قرار مى- داد تا پیاده‏نظام فرصت خودآرایى و حمله مجدد را به دست‏آورد … در جنگ «تمبره» در جلو سپاه کورش یکصد ارابه داسدار قرارداشت. پیاده سنگین اسلحه در دوازده صف و سوار نظام در چهار صف قرار داشتند، زوبین‏اندازان در خط دوم و کمانداران در خط سوم و قواى احتیاط پیاده در خط چهارم قرارگرفته بودند. در زمان داریوش، ارتش ایران بیش‏ازپیش رو به کمال رفت. وى علاوه بر سپاه جاویدان، که به ده هزار نفر مى‏رسید، پادگانهاى ثابتى براى حفظ امنیت استانها و جلوگیرى از تجاوز احتمالى همسایگان برقرار کرده بود.

گزنفون مى‏نویسد که: «شاه به نیروى هرولایت و پادگانهاى قلاع اهمیت بسیار مى‏داد.

 ————————-

تاریخ اجتماعى ایران    ج‏۱    ۴۲۹     شرح لباس پارسیان ….. ص : ۴۲۹